সাম্প্ৰতিক ধামখুমীয়াত যেতিয়া

নিজৰ গাড়ীত ঘূৰিও অসন্তুষ্টিৰে

জীৱনটো অতিবাহিত কৰো ;

তেতিয়াই সেই সোণালী সময়বোৰ বৰকৈ মনত পৰে অ’ দেউতা ;

তুমি পুৰণা চাইকেল শখন

মেৰামতি কৰি কৰি যে

সেই সৰু চৰকাৰী চাকৰিটোৰ বাবে চহৰলৈ যোৱা বহুত হেঁপাহেৰে ৷

দিনটোৰ কিছু ব্যস্ততাৰ বাবে

যেতিয়া তোমাক ফোন এটা কৰিও

মাত এষাৰ দিব নোৱাৰো;

তেতিয়াই আবেগিক হৈ পৰো দেউতা ;

মাজ ৰাতি ডেৰ বজাত উঠি,

মায়ে ৰান্ধি দিয়া ভাত কেইটা খাই,

হাজাৰ খৰখেদাৰ মাজতো ককাইদেউ

আৰু মোক শুই থকা অৱস্থাত

মূৰটো মোহাৰি যাবলৈ নাপাহৰা ৷

আধুনিক বৈজ্ঞানিক সা-সুবিধাৰ মাজতো যেতিয়া সামান্য ভাগৰকে

কষ্ট বুলি অজুহাত উলিয়াও;

তেতিয়াই বৰকৈ মনত পৰে দেউতা;

তুমি মাজৰাতি মেঘৰ গাজনি , বতাহ-ধুমুহাৰ মাজতো

দুৰ্দান্ত সৈনিকৰ দৰে

গাত ‘ৰেইন কোট’ যোৰকেই

ৰক্ষাকৱচৰ দৰে লগায়

সেই পুৰণা চাইকেল খনকেই

সাৰথি কৰি কৰ্মস্থানলৈ যোৱা ৷

সামান্য অজুহাততেই যেতিয়া কৰ্মস্থলীলৈ সঠিক সময়ত

ৰাওঁনা হ’ব নোৱাৰো ;

তেতিয়াই সেই সোণালী ক্ষণবোৰ

মনত পৰি আবেগিক হওঁ দেউতা;

দুই বজাত এলাৰ্ম দি

ডেৰ বজাত উঠা তুমিজনক,

কেতিয়াবা যে মই খং কৰো ,

দেউতাই কিয় এলাৰ্ম দি,

মোৰ কেঁচা টোপনি ভাঙে!

যেতিয়া আজিও কামৰ অজুহাতত

সন্তানৰ বাবে সময়ত

কিবা এটা লব নোৱাৰো ;

তেতিয়াই আবেগত উচুপি উঠো ;

মাহৰ অন্তত দৰমহাৰপৰা পঢ়া আৰু হোষ্টেলৰ খৰচৰ বাবে প্ৰয়োজনতকৈও অধিক হাতত তুলি দিছিলা ;

অথচ নিজেই সেই একেই কেইযোৰ 

কাপোৰকে প্ৰত্যেই দিনাই

সুন্দৰকৈ ধুই পৰিপাটীকৈ

পৰম তৃপ্তিৰে পিন্ধিছিলা৷

যেতিয়া তোমাৰ অসুখত আজিও

সামান্য খৰচ এটাও দিব নোৱাৰো;

তেতিয়াই চৰম আঘাত পাওঁ;

তুমি যেতিয়া আজিও ঘৰলৈ গ’লে

টকা হাজাৰটা আৰু কেতিয়াবা বেছি

মোৰ হাতত গুজি দি কোৱা

প্ৰয়োজনত খৰচ কৰিবি ৷

এতিয়াও যেতিয়া কাম এটা

সন্তুষ্টিৰে কৰিব নোৱাৰো;

তেতিয়াই বৰকৈ মনত পৰে

তুমি কোৱা কথাষাৰলৈ

“জীৱনত যিটো কামকে কৰ

আন্তৰিকতাৰে কৰিবি।”

আজিও যেতিয়া সাংসাৰিক যাত্ৰাত

তৰ্ক-বিতৰ্ক হয়;

তেতিয়াই বৰকৈ মনত পৰে;

তুমি কোৱা কথাষাৰ ,

“তহঁতৰ বাবে মায়ে যি কৰিছে,

সেইয়া আন্তৰিক সৰলতাৰে কৰিছে ৷”

কেনেদৰে ইমান অভাৱ অনাটনৰ মাজতো তোমালোকে ইমান সুচাৰুৰূপে

পালন কৰিছিলা সংসাৰ ধৰ্ম ৷

দেউতা তুমি কোৱাৰ দৰে

সত্যৰ পথত সদায় থাকিলো ;

কিন্তু বাকীবোৰ নোৱাৰিলো হ’ব ৷

সঁচাই বহুত আবেগিক হৈ পৰো দেউতা!

আচলতে তুমি আমাক

পঢ়াই শুনাই মানুহ কৰি

জীৱনত সফল হ’লা দেউতা ৷

কিন্ত পঢ়ি শুনি আৰু

তথাকথিত মানুহ হৈওঁ

মই সফল হ’ব নোৱাৰিলো দেউতা ৷

ভগৱানৰ ওচৰত মাথো প্ৰাৰ্থনা

মূৰৰ ওপৰত ছাঁ দি থকা বৰগছজোপা

(দেউতা)ক সুস্বাস্থ্যৰে দীৰ্ঘজীৱী কৰা ৷