চৰাই পোৱালি এটি আহি পৰিছিলহি
মোৰ চোতালত
মৰমতে ৰাখিছিলোঁ সজাত ভৰাই
টোপ খুৱাইছিলোঁ মৰমেৰে
মাত শিকিছিল
কথা কৈছিল
পাখিবোৰ গজিছিল লাহে লাহে
সজা খুলি দিলেও ঘূৰি আহিছিল আকউ
ন গাইছিল
দেও দি নাচিছিল চোতালত মোৰ
সুহুৰিয়াইছিল
কত যে আব্দাৰ
আৰু এদিন —
মই বাট চাই ভাগৰি পৰিছিলোঁ
ভূতুংকৈ উৰি গুচি গ’ল
মোৰ পোহনীয়া চৰাই
এতিয়া হৃদয়ত অণুৰণন হয়
মই মৰমেৰে শিকোৱা
মৌ বৰষা মাত বোৰ
গুচি যোৱাটো যে ইমান সহজ।