ঋতু আহে ঋতু যায়
‘আশা’ৰ সপোনবোৰ
কলিতে মৰহি যায়।
নিজান পৰত
নিৰলে বহি তাই
নীৰৱে চকুলো টোকে
অশ্ৰু বিন্দুবোৰ
ৰক্তকণা হৈ সৰে।
সোদৰৰ ভাই
‘আত্মবিশ্বাস’ আৰু ‘সাহসে’
দিয়ে সকীয়াই —
“চোৱাচোন বাই, সৌ বিৰিখবোৰ!
ডাল-পাত সৰিলেও
সেউজী কোমলৰ বাবে
বাহু মেলি কেনেদৰে
থাকে বাট চাই!”
লাহে লাহে তাই
মূৰ তুলি চায় —
বুঢ়া গছতোচোন
ন-কুঁহি মেলে
ধুমুহাত সৰিলেও
নপৰে ভাগৰি
বতাহৰ লগতো কেনে স্নেহবন্ধন!
বাটৰুৱাক জনাই নিতে প্ৰীতি-সম্ভাষণ!
এনেকৈয়ে
কালচক্ৰ ঘূৰে
বিধাতাই বিধি লিপি লিখে
বিধাতাৰ লিখন
নহয় খণ্ডন!
পৃথিৱীক নকৈ চোৱাৰ
হেঁপাহ জাগে
নৱ চেতনাৰে
নতুন উদ্যমেৰে
কাৰণ?
নামেই যে তাইৰ ‘আশা’!