মানুহৰ চৰিত্ৰই এনেকুৱা

বহিলে ক’ব, নাই, নবহিবা৷

থিয় হ’লে, হৈছে কি তোমাৰ, খোজ কাঢ়া। 

আৰু খোজ কাঢ়িলে, ছি! বহা। 

শুই পৰিলেও নিৰ্দেশ, উঠা, উঠা

নুশুৱাকৈ থাকিলেও স্বস্তি নাই, অলপতো শোৱা! 

উঠা বহা কৰি কৰি নষ্ট কৰিছোঁ দিন

এতিয়াই যদি মৰি যাওঁ, কৈ উঠিব, জীয়াই থাকা। 

ক’বতো নোৱাৰোঁ মোক জীয়াই থকা দেখিলে 

কেতিয়া কৈ উঠে, ছি! তুমি মৰা। 

ভয়তে মই গোপনে গোপনে জীয়াই আছোঁ।