অনুভৱৰ স্তৱক: এক এলাৰ্জি ..(- প্রণৱ নাথ )

সোঁৱৰণীৰ সঁফুৰাটি বেৰৰ এচুকত পৰি আছে
বহুদিন হ’ল …

যি ভাঁজে থৈছিলো তেনেকৈয়ে পৰি আছে
ধূলিৰ তৰপ আৰু এলান্ধুৱে
সাঁফৰখন চিনিব নোৱাৰা কৰি ৰাখিছে।
ফু মাৰি ধূলিবোৰ গুচাবলৈ মন যোৱা নাই-
স্মৃতিৰ পৰশ সমৃদ্ধ ধূলিবোৰ
নাকে-মুখে সোমাই হাঁচি আনিব পাৰে বুলি …
মনত পৰে
ফাগুনৰ পচোৱা বতাহে গছবোৰক নিৰ্বস্ত্ৰ কৰাৰ সময়ত
মোৰ খোজত উৰুৱা
সামান্য ধূলিকণাই
তোমাৰ দেহত চকলা চকল
ঢৌ তোলাৰ কথা ।
আৰু মনত পৰে
নিৰ্বস্ত্ৰ গছবোৰৰ লগত
সহমৰ্মিতাৰে
মোকো সেউজীয়া নালাগে বুলি
অনশন ব্ৰত লোৱাৰ কথা …
মান্ধাতা যুগৰ ধূলি গুচুৱাই
সাঁফৰখন খুলিব পাৰিম বুলি মনে নধৰে
বন্ধ কুঠৰীটোৰ এচুকত পৰি থকা
ধূলি সংপৃক্ত সঁফুৰাটিয়ে যেন
পুনশ্চঃ কব খুজিছে
“মই তোমাৰ এলাৰ্জিৰ কাৰণ হব নোখোজো …”