অপ্ৰাপ্তিৰ স্বৰলিপি(সুস্মিতা বৰা)

সা
এটা নিজঞ্জাল দুপৰীয়া আইৰ নিচুকনি, পিতাইৰ ফুচুলনি ৷ কুকিজ, খাৰু সকলো বাদ দি এটা পুতলা আনি দিয়াৰ চুক্তিত বন্ধ হৈছিল চকু পানীৰ নিজৰা ৷ দক্ষিণহেঙেৰা হাটলৈ যোৱা চেনীৰাম দাইটিৰ গৰুগাড়ীলৈ চাই থকা অপেক্ষাৰ দীঘলীয়া সময় আছিল সেয়া ৷ হাতত থকা দুটকাটো লৈ পিতায়ে ভাবিছিল এসেৰ লোণ নে এটা পুতলা !

ৰে
চাৰি দিনৰ মূৰত বাজলৈ ওলাই ধুনীয়া পৃথিৱীখন আৰু ধুনীয়া দেখিছিলোঁ ৷ সাদিনৰ দিনা কপালত এটা বেলি আঁকি ৰিহা মেখেলাৰ খচখচনিৰ শব্দত সাৰ পাই উঠিছিল সোঁৱৰণীৰ বুকুত জাহ যোৱা এটা সপোন ৷ মৌজাদাৰণী আইদেৱে দিয়া টকা বিশটাৰে চোন সপোনটোক পিন্ধাব পাৰি এটা দিঠকৰ চোলা ৷ এটা আকাংক্ষাক সঁচা কৰাৰ আনন্দত উত্ৰাৱল হৈ উঠিছিল মন ৷ আইৰ দুচকুৰ চাৱনিত বিৰিঙি আছিল চাৰিমুঠি চল্লিশৰ সূতাৰ ছবি ৷ দূৰত হিয়ালি জিয়ালিকৈ কান্দি ৰৈছিল পুতলা কিনাৰ হেঁপাহ ৷

গা
দুদলীয়া বেণী গাঠি লচপচকৈ স্কুললৈ যোৱাৰ মায়াময় ৰাতিপুৱা ৷ মাটি এৰি আকাশ চুব খোজাৰ সময় ৷ মৌজাদাৰৰ ঘৰৰ ৰাজকুঁৱৰীৰ এৰেহা কাপোৰকে মাৰ দি শুকুৱাই খমখমীয়া কৰি জাপি থৈছিলোঁ শিতানৰ গাৰুৰ তলত ৷ নাহৰ গুটি জ্বলাই লুটিয়াইছিলোঁ পাঠ্যপুঠিৰ পৃষ্ঠা ৷ অষ্টমৰ পৰা নৱমলৈ প্ৰমোচন পাইছিলোঁ প্ৰথম স্থানত ৷ হেড্ পণ্ডিতে পুৰস্কাৰ দিছিল ১৫ টকা ৷ মনতে জুকিয়াই লৈছিলোঁ– বলীনৰ দোকানৰ কোনজনী পুতলা আটাইতকৈ ধুনীয়া ! ঘৰলৈ গৈ দেখিছিলোঁ পিতাইৰ কফৰ দেৱাই শেষ ৷ সেই পিতাইৰ দেৱাইৰ বটলত ককবকাই থাকে নীলা চকুৰ পুতলাজনী ৷

মা
ভূঁই ৰুই আহি কলেজলৈ ওলাওঁ মানে বেলিয়ে পিৰালি পাৰ হৈ বেৰলৈ উঠাৰ যোজাঁ চলায় ৷ শ্ৰেণীত মহাশয়াই চাই ৰয় বোকা আৰু ৰ’দৰ তাপ লাগি মদৰুৱা পৰা মোৰ হাতদুখনলৈ ৷ পুথিভঁৰালৰ কিতাপত বিচাৰি ফুৰোঁ নানাৰঙী পুতলাৰ ছবি ৷ লগৰে হৈমন্তীৰ শোৱাকোঠাত থকা পুতলাবোৰে সপোনত আহি আমনি কৰে ৷ দিঠকত শুনো পিতাইৰ কাঁহৰ শব্দ ৷ দূৰৈত চিৎভোলোঙা খাই পৰি ৰয় সোণালী চুলিৰ পুতলাজনী ৷

পা
কলেজত লগ পাইছিলোঁ নীবিড়ক ৷ তেওঁ মোলৈ চোৱাৰ সময়টোৰ লগত মিলি গৈছিল মই তেওঁলৈ চোৱাৰ সময়টো ৷ পিছলৈ তেওঁৰ সৈতে একাকাৰ হৈছিল মোৰ ভালপোৱা বেয়াপোৱা মান–অভিমানবোৰ ৷ মোৰ দুখবোৰৰ সৈতে নিজৰ সুখ বিনিময় কৰাৰ কথা দিছিল মোক ৷ সেই সুখৰ মাজতো ম‍ই পাহৰিব পৰানাছিলোঁ আই পিতাইৰ মোক লৈ ৰঁচা সপোনটোৰ কথা ৷ আৰু মোৰ সপোন যে এটা ধুনীয়া পুতলা কিনা ,সেই কথাও কৈছিলোঁ তেওঁক ৷ তেওঁ মিছিকিয়া হাঁহি মাৰি কৈছিল– কেঁচুৱা নেকি তুমি ?

ধা
হোমাগ্নিৰ ধোঁৱা নে সঁপোনৰ চিতাগ্নিয়ে মোৰ দুচকুৰ পৰা বোৱাইছিল ধাৰাসাৰ নীড় ৷ কফ ৰোগে দেউতাক কাঢ়ি নিছিল ৷ আমাৰ জীয়াই থকাৰ শেষ সম্বল মাটিকেইডৰা গাঁওবুঢ়াক বন্ধকীত দিও জীয়াই ৰাখিব নোৱাৰিলোঁ পিতাইক ৷ গাঁওবুঢ়াৰ পুতেক সীমান্তই মোক পছন্দ কৰিছিল (হয়তো মোৰ শৰীৰটোক ! ) আৰু বন্ধকী মাটিকেইটুকুৰাৰ বিনিময়ত মোক বান্ধি লৈছিল নিজৰ সৈতে ৷ নিজকে সঁজাত বন্দী চৰাই এজনীৰ দৰে লাগিছিল ৷ যন্ত্ৰণাত থৰ হৈ ৰৈছিলোঁ মই ৷ এই সকলোবোৰ দুখৰ মাজতে মোৰ জীৱনলৈ আহিছিল এটা জীয়া পুতলা ৷ তাক আনি দিয়া পুতলাবোৰৰ মাজত বিচাৰি ফুৰিছিলোঁ মোৰ আশৈশৱ সন্ধানী পুতলাজনীক ৷ অৱশেষত বিফল হৈ ভাগৰি পৰো মই ৷

নি
শাহুআইৰ কেটেৰা–জেঙেৰা– ‘‘লাউলোৱাৰ জী, আন একো নোৱাৰিলে ঘৰৰ মাটিখিনিকে তোৰ নামত লিখাই আন ৷’’ মোৰ মৌনতাই তেওঁক যন্ত্ৰ হ’বলৈ বাধ্য কৰিছিল আৰু তেওঁ এগেলন কেৰাচিন ঢালি জুইশলা কাঠি মাৰি চাই ৰৈছিল মোলৈ ৷ জ্বলি থকা মোৰ দেহটো চাই তেওঁ পুতনাৰ দৰে হাঁহিছিল আৰু এজনী পুতলা নোপোৱাৰ দুখ সাৱটি মই অতীত হৈ গৈছিলোঁ ৷