এটা প্ৰেমৰ কবিতা (প্ৰণৱ কুমাৰ বৰ্মন)

তোমাক পোৱাৰ দিনাৰ পৰাই
তোমাক হেৰুওৱাৰ ভয়ে বাহ বান্ধিছিল
বুকুত
 
পুৱাৰ বাতৰি কাকতৰ সকলো খবৰ
যেন তুমিয়ে আছিলা
পুৱাৰ চাহকাপৰ ধোঁৱাত তুমি
উৰি আছিলা শূন্য নিজানত
তেতিয়াও এনে লাগি আছিল যেন
তোমাক মই হেৰুৱাম
 
ৰাতিৰ সপোনতো তোমাৰ অবাধ বিচৰণে
ধূলিয়ৰি কৰি তুলিছিল হৃদয়
নক্ষত্ৰবোৰৰ পৰা তুমি যেন খহি পৰা
এচমকা পোহৰ আছিলা
তেতিয়াও এনে লাগি আছিল
যেন তোমাক মই হেৰুৱাম
তোমাক নেহেৰুৱাবলৈ মই যে কি কি
কৰা নাছিলো
ৰ’দত চৰাই হৈ ছাঁ দিছিলো
বৰষুণত মেলি দিছিলো ভালপোৱাৰ ছাতি
আন্ধাৰত বিয়পাই দিছিলো মোৰ চকুৰ
চাকিৰ পোহৰ
এনে লাগিছিল মই যেন তোমাৰ মাজত
জী আছো
তুমি যেন মোৰ মাজত জী আছা
প্ৰেম নামৰ এটা ঠিকনাত দুয়ো
বাস কৰি আছিলো
আৰু যিদিনা সংগোপনে তোমাক হেৰুৱালো
সঁচাকৈয়ে
মোৰ চিতাৰ জুইৰে পোহৰ হ’ল পৃথিৱী!