“কাব্য সাহিত্য বিশেষ” – ৰবাব টেঙাৰ আবেলি (সমুদ্ৰ কাজল শইকীয়া)

“কাব্য সাহিত্য বিশেষ”

ৰবাব টেঙাৰ আবেলি

 

 

 

 

 

 

 

হবু-শহুৰৰ ঘৰৰ পৰা অনা ৰবাব টেঙা এটা বখলিয়াই

ভোট জলকীয়া ভোঁহাৰি লৈছিলোঁহে

 

জেওৰা খুটিৰে আন এটা ৰবাব টেঙা খুচি গদা এটা সাজি

সি বীৰদৰ্পে মাতিলে-

পৰ্বতত আছিলোঁ মই আলু কচু খাই…

 

আমাৰ বাৰীৰ পিছফালে ৰবাব টেঙাৰ গছজোপাত তেতিয়া

বেলিটো ওলমি আছিল

 

সেই বেলিটোতে গোৰ মাৰি দি আমি ফুটবল খেলিছিলোঁ

 

বেলি নহয়, পৃথিৱী।

গোলাকৃতিৰ। দুই মূৰে দুই মেৰু। মাজেদি অক্ষৰেখা।

 

সেয়েহে বঙালীত যেতিয়া ইয়াক বাতাবী লেবু বুলি কয়

মোৰ খং উঠে। নেমু? ই নেমু মাত্ৰ?

 

সেই তাহানিৰ দৰেই আমাৰ গাঁৱ ভাদমহীয়া ভাওনাত

আজিও বন-জংঘলৰ দৃশ্যাংশৰ বাবে গছৰ ডালত

ৰবাব টেঙা দুটামান বান্ধি ওলোমাই দিয়ে।

আট্টহাস কৰি ৰাক্ষসে যেতিয়া যুদ্ধৰ মাজতে তাৰে একোটা

ঐছন প্ৰকাৰে দলি মাৰি দিয়ে

আমি কীৰিলি পাৰি উঠোঁহক

 

নগৰীয়া ব্যস্ততাৰ মাজত হেৰুওৱা বহু কিবাকিবিৰ মাজত এটা হ’ল

আবেলি

আবেলিবোৰ হেৰালত আবেলি আবেলি গোন্ধও হেৰাল

হেৰাল তোমাৰ খোপা

হেৰাল উদাত্ত অশোকৰ থোপা

গধূলি গোপালৰ জোপা

 

নবখলিওৱা ৰবাব টেঙা এটা আছে, তাকে লিৰিকি বিদাৰি আছোঁ

কাণখোৱাৰ নিৰলা ঘৰত আজি ৰবাব টেঙাৰ আবেলি

 

ভূগোলকৰ দৰে ৰবাবটেঙাতে কোনোবাখিনিত দেখা পাওঁ নেকি মোৰ দেশ

পাওঁ নেকি দেখা তোমাৰ দেশ অথবা সিহঁতৰ দেশ

ধূৰ্! বাৰেবিংকৰা কথা ভাবি কিনো ভাল পাওঁ

আহ পৃথিৱী তোক আজি বখলিয়াই খাওঁ…

 

আৰু আলপ শেঁতা পৰি তললৈ নাম বেলি, মাৰাডোনা হওঁ

যমুনা পাৰৰ পৰা গোৰ এটা মাৰি ইণ্ডিয়া গে’টত গ’ল এটা কৰোঁ…