ত্ৰয়োদশ বৰ্ষ, চতুৰ্থ সংখ্যা, আঘোণ, ১৯৪৫ শক, নবেম্বৰ, ২০২৩

দুটি কবিতা (শাংকৱ চাংমাই)

শাংকৱ চাংমাই
 
১) আকৌ যাবৰ পৰত… 

বেগটো গাড়ীত তুলি তাইলৈ চালোঁ
চলচলীয়া চকুৰে তাইৰ গাল জিলিকিছে
আকৌ কেতিয়া আহিবা- তাই সুধিলে
ছয়মাহৰ পিছত- চকুপানীখিনি মচি দিলোঁ
আঙুলি কেইটা লিৰিকি তাই ক’লে-
ইমান দিন মোৰ আঙুলিতে নাটে
জীয়াই থাকিম নে ইমান দিন ?
তাইৰ হাতখন জোৰে খামুচি ধৰিলোঁ
এটোপাল চকুলো ওলাই আহিব খুজিলে
নাকান্দোঁ-
কান্দিলে তাই যাবলৈ নিদিব
লাগিলে উচুপিম ওৰেটো বাট
চিঠি লিখিম নহয়-
সকলো খবৰ জনাই থাকিম
ধুনুক খুব মৰম কৰিবা
এতিয়া যাওঁ-
গাড়ীখন চলিল
বতাহবোৰ লাহেকৈ সোমাই আহিল
হাতত লাগি থকা তাইৰ উমখিনি
গালে মূখে ভালদৰে সানি ল’লোঁ
লগৰ চিপাহীখিনিয়ে মোলৈ চাই হাঁহিছে
মিছাকৈ ভেকাহি এটা মাৰি ক’লোঁ-
তুম লোগ নেহীঁ চমঝোগে…!
 
২) ঋতু আহে ঋতু যায়…
১/
ক’ চোন কুলি
মাত দিবলৈ সময় নাই বুলি
কত মানুহৰ বুকু কঁপাই
কত মানুহৰ হিয়া নিচুকাই
ক’লৈ তই আঁতৰি গ’লি?
২/
বাৰিষাৰ বলিয়া বান
আন সকলোকে ঢাঁহি-মুহি আন
দেখুৱাই দে তোৰ বাহুৰ শকতি
খহাই নে মোৰ বাৰীৰ মাটি
কাকূতি মিনতিলৈ নিদিবি কাণ
৩/
শৰত আহক শেৱালি সৰক
মনবোৰ উলাহত নাচক
লোকে গাই যাওক দেৱীৰ ভজন
দুখ বোৰ হওক হৰণ-ভগন
দিনবোৰ হওক সুখৰ কাৰক
৪/
চেঁচা পৰিলে ৰাতিবোৰ
চেঁচা পৰিব হাতৰ জোঁৰ
আনিম ডাঙৰীৰ ভাৰ কান্ধত লৈ
সানি জলপানত ম’হৰ খাঁটি দৈ
তাই কাণত ক’বহি- তুমি মাথোঁ মোৰ
 

Subscribe
Notify of

0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments
Copying is Prohibited!