ভোজ (উৎপলা কৌৰ)

গাঁৱৰ আটাইতকৈ ধনী মানুহজন ঢুকাল। মিনতিৰ ঘৰলৈ পুৱাই খবৰ আহিল, তাই গৈ মৃতকৰ ঘৰত ইটো-সিটো কৰি দিব লাগে ।

ছমাহ আগতে তেখেতৰ বৃদ্ধা মাক ঢুকাওঁতেও তায়েই দিনটো কাম-বন কৰি দিছিলগৈ ।

তাই পূৱাই যায়, গধুলি ঘুৰে ।

গোটা, ৰঙা, চন-চনীয়া আপেলটোত কামোৰ এটা মাৰি পুতুকণ,

: অ’ মা মানুহ মৰিলে ইমান খোৱা বস্তু কিয় দিয়ে?

:অ’ মা তই কালিও আনিবিনে কল-আপেল?

: ৰহ ! দিগদাৰি দি নাথাক, মোৰ কাম আছে..

কথাকেইটা কৈ তাই ভাজি থকা কেঁচাবুটখিনি লৰাই-লৰাই মেকুৰী পোৱালিটোৰ দৰে তাইৰ গাত গা ঘঁহাই থকা আঠবছৰীয়া পুতুকণলৈ মৰমেৰে চালে। তাক দিনটো আইতাকৰ লগত থৈ তাই অকণমান আগতে ঘৰ সোমাইছেহে ! মৰমেৰে তাক সাৱটি ধৰিলে তাই । নাকটো তাৰ চুলিত গুজি দি দীঘলকৈ উশাহ ল’লে।

সি চল পাই আকৌ তাইক সুধিলে,

: অ মা,

: ও

:মানুহজন যে মৰিল, শেষৰ দিনা মাছ-মাংসৰে ভাত খুৱাব ন’ ?

: ….

মনে মনে তাই তেৰদিন কেতিয়া হ’ব গণিলে ।

পুতুকণে মাংসৰে ভাত খাই বৰ ভাল পায় !