হিতেন শৰ্ম্মাৰ দিনলিপি- ১২

ধ্ৰুৱজ্যোতি শৰ্মা

যোৱা এমাহতে বহুত ঘটনা ঘটি গৈছিল| মাছ মৰাৰ পৰা আৰম্ভ হৈছিল খেলিমেলিবোৰ| আৰু যি এবাৰ খেলিমেলি লাগিছিল, সি সমাধা হোৱাৰ নামেই ল’ব খোজা নাছিল| কেতিয়াবা যদি এটা সমস্যাই মূৰ-পোলোকা দিছিল, আন এটাই আহি গবা মাৰি ধৰিছিল-ঠিক কাবাদী খেলৰ নিচিনাই| আৰু এতিয়া যিটো সমস্যাই লগ দিছেহি সিয়েই মোক খুলি খুলি খাবলৈ যথেষ্ট| দুৰ্বিসহ সেই যাতনা | …. দহ বছৰ… পূৰাপুৰি দহ বছৰ কবৰস্থিত হৈ আছিল যন্ত্ৰণাবোৰ… আৰু হঠাৎ আজি মাম্মী হৈ ওলাই আহিল হাস্পতালৰ বাটচ’ৰাত|

বৰ ভাগৰ লাগি গৈছিল| সমাজৰ এটা মাত্ৰ অন্ধবিশ্বাসৰ বিপৰীতে মাত মাতি ম‍ই থকাসৰকা হৈ গৈছিলোঁ| বহুদিনৰ মূৰত ঘৰলৈ আহিছিলোঁ| ভাবিছিলোঁ, অলপ জিৰণি লম| অন্ততঃ কেইদিনমান শান্তিত কটাম| আৰু ইয়ালৈ আহি যিখিনি হৈ গ’ল, সেইখিনিয়েই মোক ভাগৰুৱা কৰি তুলিলে| ম‍ই জিকি গ’লো, কোনোৱা হাৰি গ’ল| কিন্তু এই জয়লাভে মোক কি দিলে ম‍ই গমকেই নাপালোঁ|
হাস্পতালৰ পৰা অহাৰ পিছত দুদিন ধৰি ঘৰতে সোমাই থাকিলোঁ| কলৈকো ওলাই যাবৰ মনেই নগ’ল| তিনিসপ্তাহ হাস্পতালত ভূত আঁতৰোৱাৰ বাবে কৰা নেৰানেপেৰা চেষ্টাত কৈলাশ দা সুস্থ হৈ আহিছিল| আৰু তাৰ লগত লাগি থাকোতে পাহৰিয়েই গৈছিলোঁ ঘৰ আৰু ঘৰৰ খবৰ| কৈলাশদাক হাস্পতাললৈ অনাৰ পিছত যিদিনা খবৰ লবলৈ আহিছিলোঁ, সিদিনাই ভাবিছিলোঁ, দয়াল কাৰ ওচৰলৈ যাম| কিন্তু এই ভাগৰটোৱে মোক সেইটো‍ও পাহৰাই পেলালে| কাৰো লগতেই কথা পাতিবলৈ মন নগ’ল| অগত্যা নক’লে নোহোৱা দুই-এষাৰ কথাৰ বাহিৰে অৱহেলা কৰি গ’লো সকলোকে| নিকুৱে আহি মাজে মাজে আমনি দিছিলহি যদিও মোৰ পৰা পাট্টা নোপোৱাত সিও লাহে লাহে পৰা আঁতৰি থাকিল| সকলোৰে পৰা আঁতৰত, সকলোকে নিলগত ৰখাই ম‍ই যেন মোৰ বাবে সময় উলিয়াই ল’লো| কবৰ খান্দিবলৈ| হৃদয়ৰ কবৰত সমাধিস্থ সময়বোৰ চাবলৈ বৰ মন গৈছিল মোৰ| চাবলৈ মন গৈছিল, সেই সমাধিত শুই থকা আলসুৱা সেই আত্মা আজিও আছেনে ! আলোছায়াই খেদি ফুৰিব ধৰিছিল মোক| শুব পৰা নাছিলো, খাব পৰা নাছিলো, কেৱল সেই অৱয়বেই বেৰি ৰাখিছিল মোক.. হাস্পতালৰ সন্মুখত যি অৱয়ব দেখি কিছুসময়ৰ বাবে স্তব্ধ হৈ গৈছিল মোৰ হৃদ্‍স্পন্দন..|

বুধবাৰ আছিল সিদিনা| বৰষুণ ইতিমধ্যে কমি ফটফটীয়া হৈ আছিল আকাশ | জোন নাছিল যদিও তৰাবোৰে আনন্দত মতলীয়া হৈ আছিল|  চোতালত ঢাৰি এখন পাৰি গাৰু এটা লৈ দেউতা শুই আছিল| ভাত ৰন্ধাৰ মাজতে সময় পালে ঢাৰিখনৰ একাষে মুঢ়া এটাত বহি মায়ে বিচনী চলাই আছিল| কাষত বাজি আছিল আমাৰ সাতামপুৰুষীয়া সেই ফিলিপছ ৰেডিঅ’টো| কিবা এখন নাটক চলি আছিল| নীলু চক্ৰৱৰ্তীৰ গলগলীয়া কণ্ঠই যেন গোমা কৰি পেলাইছিল পৰিৱেশ| ম‍ই কাপোৰৰ আৰামী চকীখনত বহি আকাশলৈ চাই আছিলো| মোৰ প্ৰিয় আকাশ| যিয়ে মোক বিশালতা কি শিকাইছিল| আৰু আজি ! ক’লৈ গ’ল সেই বিশালতা উপলব্ধি কৰিব পৰা সময়বোৰ, সাহসবোৰ! আকাশৰ গভীৰতালৈ দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰিছিলো আৰু যিমানে গভীৰতালৈ সোমাই গৈ আছিল সেই দৃষ্টি, স্মৃতিয়েও খুলি দি গৈছিল প্ৰতিটো মূহুৰ্তৰ কথাবোৰ| ক’ত লগ পাইছিলো..ক’ত লগ পাইছিলো? কলেজত? বজাৰত.. নে ক’ত? নে অ’ডিটৰিয়ামত? অ’ডিট’ৰিয়ামত| হয় অ’ডিট’ৰিয়ামতেই| বজালী কলেজ অ’ডিট’ৰিয়ামত| ফেছমেন ছ’ছিয়েল আছিল সিদিনা….. সেই দিনৰ পৰাই আলোছায়া মোৰ বাবে হৈ পৰিছিল “আলোছাঁয়া” আৰু…
-“অ’ হিতু দা, মোক ত‍ই ব’য়া পাইছা?” সকলো ভাৱনাৰ অন্ত পেলাই থতমত খাই মোৰ ওচৰতে থিয় দি থকা নি্কুলৈ চালো| অপৰাধী অপৰাধী ভাৱেৰে মোৰ ওচৰতে সেমেনা সেমেনিকৈ থিয় হৈ আছিল সি| ম‍ই তাক কোলাত উঠাই ল’লোঁ|
-“আকাশত কি চাই আছ্‌লি?”
-“সেই তাৰাকেটা|” মিচিকিয়াই হাঁহি তাক সপ্তৰ্ষিমণ্ডললৈ বুলি দেখুৱাই ক’লো|
-“সেই তাৰাকেটাৰ কি নাম ক’চোন|”
এৰা! কি নাম আছিল জানোঁ! আগবাঢ়ি থকা তিনিটা তৰাৰ মাজৰটোৰ লগত থকাটোৰ নামহে মনত পৰিল| “অৰুন্ধতী”| সদায় তেওঁ দেৱজ্ঞান কৰা মুনিবৰৰ লগতহে আছিল অৰুন্ধতী| অৰুন্ধতী বৰ আদৰ্শৰ আছিল আলোছাঁয়াৰ| অৰুন্ধতীক লৈ কিমান কথাযে কৈছিল তাই…
-“কি হ’লনু| ইমান ডাঙাৰ হৱৰ পাছতো ইমান ভাৱবা লাগে?”
-“পাৰহিয়ে গেইছু ৰ’|”
-“ম‍ই ক‍উ?”
-“ক’|”- নিকুৱে হয়তো কব সপ্তৰ্ষিমণ্ডলৰ নামবোৰ| কিন্তু সি ক’ব পাৰিবনে অৰুন্ধতীৰ কথা? এবাৰ আকাশলৈ চালো| অৰুন্ধতীয়ে মোলৈ চাই হাঁহি আছিল| ঠিক আলোছাঁয়াৰ দৰেই…. মোক জোকাই, মোৰ খং উঠাই যিদৰে আলোছায়াই হাঁহি উঠিছিল, ঠিক তেনেদৰে….. (ক্ৰমশঃ)