হে যাযাবৰ ! (- উচ্চজিৎ কলিতা )
তুমি এটি যাযাবৰ,
তুমি কৰা নাছিলা কোনো ঘৰ বিচাৰি হাহাকাৰ
আমাৰ হৃদয়েই তোমাৰ ঘৰ ।
তুমি মাথোঁ এজনেই
তাকেই কৈ গ’ল তোমাৰ কণ্ঠই,
তোমাৰ সুৰে, তোমাৰ গানে
আৰু তোমাৰ অযুত আবেগে ।
নাছিল যদিও তোমাৰ মনত
তুমি অবিহনে আজি আমাৰ মনত হাজাৰ হাহাকাৰ,
জাতিৰ নায়ক তুমি
আমাৰ ক্ষুদ্ৰতাই তোমাৰ আকৰ্ণ স্পৰ্শ নকৰিলে,
মাথোঁ দি গ’লা অলেখ সুৰ, অগণন মহানাদ
যাৰে আমি মহান হ’ব পাৰোঁ ।
তুমি অবিহনে কোন ?
তোমাৰ প্ৰতিটো শব্দই আমাক
প্ৰেৰিত কৰে বিচাৰিবলৈ
মানৱতাৰ হেৰোৱা অৰ্থ,
প্ৰেমৰ আকূল স্পৰ্শ,
মিলনৰ মহাস্ৰোত
আৰু জীৱনৰ অনাবিল আমেজ ।
শিল্পী তুমি তোমাৰ মনৰ
শিল্পী তুমি আমাৰ প্ৰাণৰ
শিল্পী তুমি অসমৰ, ভাৰতৰ
শিল্পী তুমি বিশ্বৰ মানুহৰ ।
হে মহানায়ক,
তোমাক সুঁৱৰিলে আমাৰ বাবে সহজ হ’ব
জীৱনৰ প্ৰতিটো আঘাতৰ সময় ।
লুইতৰ পৰা গংগালৈ
মিছিছিপিৰ পৰা ভল্গালৈ
ৰূপান্তৰৰ যাত্ৰী
আমাৰ বৰ্তমান আৰু ভৱিষ্যতে
তোমাৰ গানত বিচাৰিব
যাযাবৰী প্ৰেমৰ বিশ্বায়িত সুবাস ।
তুমি আমাক মহান কৰি গ’লা,
তোমাক ধন্যবাদ !
হে মহীৰূহ, তোমাক প্ৰণাম !
