আধুনিক সাধু (ঊষামণি কাকতি)

( চাহ-জনগোষ্ঠীয় সমাজত প্ৰচলিত এটা সাধু৷ ডিব্ৰুগড় জিলাৰ বিহিয়াটিঙ চাহ বাগিচাৰ ৭৮ বছৰীয়া আইতা এগৰাকীৰ মুখেৰে শুনিছিলো৷ খুউব চমুকৈ সাধুটো অসমীয়া ভাষাতে কৈছিল৷ মই তাকেই চাদ্ৰী ভাষাত কোৱাৰ সামান্য প্ৰয়াস কৰিছোঁ৷ এতিয়াও ভাষাটো শিকিবলে বহু বাকী আছে৷ তথাপি জনাই-নজনাই চাদ্ৰী ভাষাত লেখাৰ প্ৰয়াস, বিজ্ঞজনে শুধৰাই পঢ়ে যেন৷)
একটা দেশ হে একটা গাঁও ৰহে৷ ওৱাকেৰ সামনে এক্ টা পাহাৰো ৰহে৷ ঔই পাহাৰটাৰ নাম মাহুল৷ ঔইটাৰ সংগে মিলাইকে গাঁও কা ভী নাম মাহুলপাহাৰী৷ বৰ’ চুন্দৰ গাঁও৷ ঔই গাঁও মে দুইটা বহিন ৰহে৷ বৰ’ছক্ ৰীটাৰ নাম ৰূপী আৰ’ ছট’ ছকৰীটাৰ নাম বিন্দী৷ গাঁওকে চামনে এক্ টা ঝৰ্ণা ভী আহে৷ দুই বহিন ঔই ঝৰ্ণাকে পাছ দিন-ভৰ খিলখিলাই ৰহে৷
মাহুলপাহাৰী গাঁও মে এক্ টা টুৱৰ ছক্ ৰা ভী আহে৷ ঔৱাকেৰ নাম চান্দ্ৰৰায়৷ গাঁও কে ঘৰ ঘৰ মে গৰু-ছাগল আহে৷ টুৱৰ চান্দ্ৰৰায় ঔই চব কৌ বাগাল কৰে লে জাইলা৷ ঔই ৰকম চান্দ্ৰৰায়কে দিন যায় লাগে৷ একদিন চান্দ্ৰৰায় কৌ তাঁতীকেৰ মাইকীটা পাহাৰ চে জংগলী ফুল আনেক বলে্ লা৷ ঔই ফুলগিলা তাই কাপৰা মে বুনে্ লা৷ লাল, গেন্দা হৰেক ৰকম ফুল৷
মাহুল পাহাৰ মে এত্ না চুন্দৰ চুন্দৰ ফুল আহে -এই বাত্ টা একদম গাঁও মে বলাবলি হৈ গেলেক৷ চব চান্দ্ৰৰায় কৌ ফুল আনে্ ক লাগে বলে্ ন লাগে৷ ৰকম ৰকম ফুল দেখে ৰূপী আৰ’ বিন্দী ভী ফুল আন্ বে বলে্ ন৷ ওচ দিন চে গাঁওকে চব কেৰ খাতিৰ চান্দ্ৰৰায় জংগলী ফুল আনে্ ক লাগে৷
ফুল আন্ তে আন্ তে মাহুল পাহাৰটা একদম খালী হৈ গেল৷ এই বাতটা একদিন পাহাৰ কে দেৱতা দেখলে৷ চান্দ্ৰৰায় চবগিলা ফুল তৰে দেখকৰ একদিন দেৱতা ঔৱাকেৰ চামনে হাজিৰ…
: তুই ম’ৰ পাহাৰকে ফুল কাহে তুলিলা!
চামনে পাহাৰ দেৱতা দেখ ক’ৰ টুৱৰ চান্দ্ৰৰায় চুচ্ কাই ৰহে৷ ধীৰে ধীৰে বলে্ লা …
: পৰভু…হামি কুছ নাই জানি৷ গৰীৱ টুৱৰ ছক্ ৰা৷ গাঁও কে মানুছগিলাৰ মন্ টা সুখী কৰ্ কে খাতিৰ ফুলগিলা তুলি আৰ’ কুছ নাই৷ নহ’লে ক’ন দিন ম’কে গৰু বাগাল চে নিকলাই দেবে কি জানি!
ঔৱাকেৰ বাত ছুনি দেৱতা ব’লে…
: ঠিক আহে… তবে মই তকে এক্ টা বিদ্যা ছিখাম৷ ডাইন-বিদ্যা৷ তুই এক্ টা কাম ক’ৰ… এখন ঘৰ যা৷ আৰ’ একদিন আছ্ বি হৌ৷ একদম ছঁচা লৈকে ফাৰ্ চাই আই যা বেক৷ আৰ’ আতে হি পাহাৰকে ওপৰ চে মকে তিনবাৰ হাকাবি৷ এই বাত্ টা ক’ন নাই বল্ বে আৰ’৷
চান্দ্ৰৰায় ঘৰ ঘূৰকে আলে৷ একযৰ কাপ্ ৰা লেকৰ ঝৰ্ণাকে পাৰ আলে৷ তখন ৰূপী আৰ’ বিন্দী ঔৱাকে দেখ্ তানি৷ তাকে দেখ্ ক’ৰ দুই বহিনা পুচ্ নে লাগে …
: একদিনেৰ লহৰ চহৰ৷ আজ চান্দ্ৰৰায় ফাৰ্ চাৰ কি ৰকম কৰ’!

বহুত সময় কে বাদ চান্দ্ৰৰায় বাত গিলা ব’ল্ লেক যে কি ৰকম ফজিৰ ফজিৰ দেৱতা দেখ্ লেক৷ কি ৰকম বাত কৰ্ লেক৷ কি ৰকম ছঁচা লৈকে ফাৰ্ চাই যাই কে জ্ঞান ছিকায় কি ৰকম তিনবাৰ হাকাথি বল্ বে ঘৰ ভেজ্ লেক৷
ৰূপী আৰ’ বিন্দী চাৰা বাত মন দি চুন্ লে৷ অ’ৰ তৰে সংগে হামি ভী যাব্ ব’ল কে জিদ ধৰ্ লেক৷ চান্দ্ৰৰায় ভী একদম ঘুলীৰ কাড়া৷ নাই নিবে তৌ নাই নিবে৷ দেৱতা মকে এক্ লাই হাকাথি৷ তৌ মই এক্ লাই যাব৷ ঘূৰকে আলে চে দুইজন কৌ ছিকায় দিম৷
: তবে ঠিক আহে৷ হাম্ নি নাই যাবে৷ লেকিন তুই দেৱতা খাতিৰ এক্ টা হাড়িয়া কল্ চী লে যাবি৷ পৰভুকে ব’ল্ বে হামদেৰ বহুত দুখ আহে৷ হামদেৰ খাতিৰ ত’ৰ পাহাৰ দেৱতাকে হাড়িয়া কল্ চী দে আবে৷ হামদেৰ দুখ দূৰ কৰ্ কে খাতিৰ তুই ঔৱাকেৰ চাম্ নে একবাৰ মুণ্ডিয়া মাৰি আছ্ বে হৌ৷ হামি কাল ইহাই তৰে খাতিৰ হাড়িয়া কল্ চী লে আন্ বে৷ তুই যাতে যাতে লে যাবে হৌ৷
পিছেদিনা দুইটা কল্ চী লেকে ঝৰ্ণা পাৰে দুই বহিন হাজিৰ হুইলা৷ চান্দ্ৰৰায় কে দেখ্ কে দুনো ঝগড়া লাগ্ লে…
: মৰ কল্ চীটা লে যাবি…৷ চান্দ্ৰৰায় দুইথা কল্ চী নিতে নাই পাৰে৷
: মৰ কল্ চীটা লে যাবি… তৰটা নাই নিবে৷ মৰ তা নিতে লাগে৷
নিজৰ কল্ চীটা ঘৰ ঘূৰাই নাই নিম বুলি দুই বহিনা যুঁজ কৰ্ তে লাগে৷ ঔই ৰকম ঝাগড়াকে মাজে একবাৰ ৰূপী ঠকুৱাই কিনে বল্ তে লাগে…
: ঠিক আহে৷ ছ’ট বহিন বিন্দী৷ ইচ বাৰ ঔৱাকেৰ কল্ চীটাই লে যা চান্দ্ৰৰায়৷ অ’ৰ পাহাৰ ত’ এত্ না দূৰ আহে৷ ত’ মৰ কল্ চী হাড়িয়া তুই ইহাই খাইক্ লাগি৷ এক্ টা কল্ চী তৰ খাতিৰ৷ এক্ টা দেৱতা খাতিৰ৷
এক কল্ চী হাড়িয়া খাই চান্দ্ৰৰায় হুৱাই ঘূমাই গেলেক৷ ৰূপী জলদা জলদি চান্দ্ৰৰায়ৰ কাপ্ ৰাগিলা পিন্ধ কে পাহাৰ দিগে চল যাহে৷ ঔৱাকেৰ পিছে পিছে বিন্দীও যাই হাবি মে লুকাই ৰহে৷ দেৱতাই চান্দ্ৰৰায় বল্ কে ৰূপীকে ডাইন-বিদ্যা ছিখালেক৷
এইৰকম মাইকী মানুষৰ মাজে ডাইন-বিদ্যা চল্ তে লাগে৷