“চিঠি” (উচ্চজিৎ কলিতা)

এদিন ৰাতি
সভ্যতাৰ কোনোবা এটা গলিত
এজন প্রিমিটিভে
মাটিৰ তেজেৰে গঢ়িলে চিঞাহী,
আৰু সেই এটা ক্ষণতে
জন্ম হ’ল চিঠিৰ,
বুৰঞ্জীৰ প্রথম দিনৰ স’তে
আজিৰ চিনাকি ।

আৱেগে ৰূপ ল’লে ভাষাৰ
ভাষাত বাঢ়িল কল্পনা,
হৃদয়ৰ কতনা দেশত
বিয়পি পৰিল চিঠি ।
বহুজনে চিঠি লিখি হ’ল কালিদাস,
সেয়াতো চিঠিয়ে আছিল
আজিও চিঠি,
মাথোঁ তাৰ আছে
অন্য বহুতো চিনাকি ।

চিঠিত খবৰ থাকে হৃদয়ৰ
আৰু লিখকৰ মগজুৰ,
চিঠি মানে কবিতা
চিঠি মানে গদ্য
চিঠি মানে ইলিয়াড-অ’ডিচী ।
প্রজন্ম-বিচ্ছিন্নতাৰ মাজত ওলমি ৰোৱা
বহুতো দলঙৰ কাহিনী ।

চিঠিয়ে বিয়পায় খবৰ বুৰঞ্জীৰ
চিঠিয়ে কঢ়িয়ায় খবৰ যুদ্ধৰ, প্রেমৰ ।
ৰাজকুমাৰীয়ে চিঠি লিখে সপোন-কোঁৱৰলৈ,
উল্কাৰ চিঠি আহে নৱ বৰুৱা্লৈ,
এটা যুগে চিঠি লিখে
আগত ভৱিষ্যতলৈ ।
কৃ্ষ্ণ পক্ষৰ পিছত
জোনে চিঠি লিখে আকাশলৈ ।

আইৰ চিঠি আহে 

ভাইটিয়ে চিঠি পঢ়ে,
অভিমানত ত্রিৱেণীয়ে চিঠি লিখে,
মাইনুৰ চিঠিত থাকে
মৰমৰ টুকুৰা খবৰ ।
জোনৰ চিঠিয়ে ভৰাই তোলে
আকাশৰ শূণ্যতা,
জীৱিকাৰ মৃত গলিত ওপজে
জীৱনৰ নতুন সন্তান ।

সেয়েহে চিঠি লিখা
সকলোৱে লিখা,
বন্ধুলৈ চিঠি লিখা
চিঠি লিখা নেদেখা আপোনজনলৈ
চিঠি লিখা জীৱনলৈ,
মাথোঁ চিঠি লিখা
এদিন-এবাৰ ।
ওলাই আহা অকণমান
চৰ্ট-মেছেজৰ জাল ফালি
নেটৰ পৃথিৱীৰ পৰা ।
তোমাৰ চিঠিয়ে বিলাব পাৰে
এমুঠি হাঁহি, এধানি আশ্রয় ।

চিঠিবোৰ হ’ব পাৰে মাথোঁ
কাগজৰ আখৰ আৰু
পাঁচ টকাৰ ডাকটিকটৰ খৰচ,
অথবা হ’ব পাৰে
মেটমৰা জীৱন-সম্ভাৰ,
তথাপি সকলো চিঠিতে
স্পৰ্শ থাকে মানুহৰ আত্মাৰ,
আৰু কোনো এখন বিশেষ চিঠিত
লিখা ৰয় মহাকাব্যৰ এখিলা পাত ।