ত্যাগ (কথা-কবিতা) -ৰিদিপ কুমাৰ নাথ

ত্যাগ (কথা-কবিতা)
-ৰিদিপ কুমাৰ নাথ
 
 
আনোঁ বুলিয়েই আনিব পৰাহেঁতেন খেপিয়াই, পৃথিৱীৰ প্ৰত্যেকখন মুখতেই জ্বলিলহেঁতেন পোহৰ ! থপিয়াব বিচাৰোতেই উজ্বলতা, নপৰিলহেঁতেন সৰি কাৰোবাৰ মুখৰ শেৱালি ! প্ৰিয় হ’ল বুলিয়েইতো সকলোৰে পদুলিত নসৰে শেৱালি ! তোৰ মুখত গুজি তৰা, বিচাৰিলেওতো গাব নোৱাৰিব পাৰে কোনোবাই ফাগুণৰ গান ! কোনেনো নিবিচাৰে হেঁপাহৰ ক’হিনুৰ ? তোৰ মুখত ক’হিনুৰ গুজি সি চোমালিয়াৰ ভাত খায়; এয়াতো নহয় কোনো তেজিমলাৰ কাহিনী !
“তেজিমলা এতিয়া বহু দূৰ”, কোনোবাই কৈছিল । আইতা নাছিল সেয়া । যান্ত্ৰিকতাৰ পৃথিৱীত কক্‌বকাব নিবিচৰা আইতা এতিয়া বহু দূৰ । অশান্তিৰ পৰিসীমাৰ বাহিৰত উৰি চাবলৈ জগা হেঁপাহবোৰে বাধ্য কৰায় কেতিয়াবা কথা পাতিবলৈ আইতাৰ স’তে । এইবোৰ জোনাক নিশাৰ কথা নে জোনাক বিচৰা নিশাৰ কথা ? অপ্ৰাসঙ্গিক । জোনৰ ওচৰত থাকিলেই কাৰোবাৰ দেহত জোনাক গলিব বুলিতো ন দি ক’ব নোৱাৰে আপুনি, যিদৰে সৰি পৰাৰ আগতে ন দি ক’ব পৰা নোৱাৰে শেৱালিজোপাই, অদূৰতম ভৱিষ্যতৰ সেয়া কোনপাহ তলসৰা শেৱালি ।
বোৱাৰী চোতালত নিয়ৰবোৰে হেনো কৈছিল, “কাৰোবাৰ হাতত মালা গুজি সুখী নহয় তলসৰা শেৱালী । কিন্তু সুখী হৈ দুখী কৰাৰ হেঁপাহত ভীস্ম প্ৰতিজ্ঞা কৰা হ’লে দুৱৰিৰ ঠাইত গজিলহেঁতেন হয়তো কেইটামান শুকান উল্কাপিণ্ড ! সেই বাবেই জীয়াই আছে পৃথিৱী ।”
কি নাম সেই প্ৰতিজ্ঞাৰ ? আইতাই দিয়া নাছিল সেই নাম, ত্যাগ তাৰ বিপৰীত নাম ।