বুদ্ধক দুচকু খুলি দিলোঁ (- জ্যোতিময় দত্ত )

পুৰণি নাদৰ কপি থকা পানীত ন-জোনে

মুখখন চাওঁতে

এন্ধাৰে ক’লা দাগ কাটি দিছিল চকুৱে-চকুৱে

ৰাতিৰ নগ্নতাই খুলি আছিল

স্বপ্নহাৰা বুকুৰ কাপোৰ

পোৰামাটিৰ দেৱালয়ত

মূৰ্তিৰ ভাও দিছিল ঈশ্বৰে

জ্বলি আছিল ৰঙা হৈ ভোকাতুৰ চকুবোৰ

শতিকাৰ সোঁতে সোঁতে গৈ আমি

হেৰুৱাই আছিলোঁ মিনাকৰা প্ৰাচীন দিন-ৰাতি

হেৰুৱাইছিলোঁ আমি সাঁচিপাতৰ পাঠ

আৰু

বুদ্ধক দুচকু খুলি দিছিলোঁ এটা এটাকৈ ।