‘বেটা দিল মেই লাড্ডু ফুটা’ (নীৰজ শ্বৰফ)
যেতিয়া মই ধুবুৰীৰ পৰা অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়লৈ পঢ়িবলৈ আহিছিলো তেতিয়া মই মুঠেও অসমীয়া ক’ব নাজানিছিলো ৷ কাৰন তেনেই স্বাভাবিক ৷ ধুবুৰীত মই হয় হিন্দী নহয় বঙালী ভাষাতেই কথা বতৰা পাতিছিলো ৷ মই গুৱাহাটীত পঢ়িবলৈ ওলোৱা দেখি বন্ধুসকলে সুধিলে, ‘‘গুৱাহাটী যাৰহে হ’, আসামীজ কেইছে ব’ল’গে ?’’
মই তেওঁলোকক এষাৰেই উত্তৰ দিলো, ‘‘শিখতে শিখতে শিখ জায়েংগে ৷’’
গুৱাহীটীলৈ আহি অসমীয়া বন্ধুৰ সৈতে ‘বন্ধুত্ব’ কৰোতে মোৰ প্ৰায় দুই বছৰ লাগি গ’ল ৷ সাংঘাতিক সমস্যা মোৰ ৷ নহ’বনো কিয় ? মই অসমীয়াত কথা পাতিবই নোৱাৰো ৷ সেই দুবছৰ মই হিন্দি আৰু অসমীয়া মিহলি কৰি এটা হিংমীয়া (হিন্দী + অসমীয়া) জাতীয় অদ্ভুত ভাষা এটাত কথা পাতো ৷
মই কলেজ হোষ্টেলত নাথাকি এটা ব্যক্তিগত হোষ্টেলত আছিলো ৷ গতিকে সদায়ে ৭ বাজি ১০ মিনিটত ভৰলুমুখত কলেজ বাছখন ধৰিছিলো ৷
উফ ! কি ৰোমান্তিক দিন আছিল ৷ অন্ততঃ ধুবুৰীৰ পৰা অহা ‘মই’টোৰ কাৰনে ৷
এখন ভৰ্তি বাছ আৰু আমি কেইটামান বন্ধু বাছখনৰ ‘ফুটষ্টেপ’ত ওলমি যাওঁ ৷ পুৱা ফেৰফেৰীয়া বতাহে গালে-মুখে মৰম কৰি যায় !
কেনেকৈ বুজাম সেই দিনবোৰৰ কথা ? আজিও মই অনুভব কৰো সেই মন উৰুৱাই নিয়া বতাহজাক !
কলেজত পাছ বেলা সাধাৰনতে ‘প্ৰেক্টিকেল’ নাইবা ‘ৱৰ্কছপ’ থাকে ৷ গতিকে মই সদায়ে লগত এটা মোনাত অলপ কিতাপ আৰু লাগতিয়াল যন্ত্ৰ-পাতি আদি লৈ যাওঁ ৷ বাছত উঠিয়ে মোনাটো দুৱাৰৰ ওচৰতে বহি থকা ছাত্ৰ বা ছাত্ৰী গৰাকীৰ হাতত ধৰাই দি ফেৰফেৰীয়া আমেজ লওঁ ৷
এতিয়া আচল কাহিনী লৈ আহো ৷
কলেজৰ প্ৰেম !
ল’ৰাবোৰৰ মাজত সাধাৰন কথা ৷
কোনাবা নহয় কোনোবা এজনী ছোৱালী ভাল লাগি যায় ৷
তাৰে মাজত আকৌ কোনোবা এটা বৰ বেছি ছিৰিয়াছ হৈ প্ৰেম নিবেদন কৰি দিয়ে ৷ বাকীবোৰে নোৱাৰে তেনে কৰিব ৷ ৰাতি হোষ্টেলত লগৰ কোনোবা অন্তৰঙ্গ এটাৰ সৈতে বহি সুৰাৰ পিয়লাৰ চুমুকৰ সৈতে দুখ ভৰা হুমুণিয়াহ কাঢ়ে ৷
মোৰে এজনী ছোৱালী পচন্দ হৈ গ’ল ৷ পচন্দ হৈ গ’ল বুলি ক’লে ভুল হ’ব ৷ ভাল লাগি গ’ল ৷ মই ইমান ছিৰিয়াছো নাছিলো ৷
আচলতে সেই ছোৱালীজনীক মই প্ৰথম ষান্মাষিকৰ ছাৰ্ভেৰ পৰীক্ষাৰ সময়তে প্ৰথম দেখিছিলো ৷
অপৰূপ সুন্দৰী !
সেই দেখা-দেখিৰ পাছত যেতিয়াৰ তেওঁৰ সৈতে মুখামুখি হওঁ তেতিয়া মোৰ ফালে চাই ধুনীয়া হাঁহি এটা মাৰে ৷ মোৰ মনত উগুল-থুগুল লাগে ৷ মই পাছে কথাটো কাকো কোৱা নাছিলো ৷
ক’মনো আৰু কি ? তাইৰ সৈতে মই একো কথা পাতিয়ে পোৱা নাছিলো ৷ মাথো তাই হাঁহি মাৰে আৰু মই তাৰ সঁহাৰি জনাই হাঁহি মাৰো ৷
এদিন শনিবাৰৰ কথা ৷ আমাৰ ক্লাছ ১২-৪০ত শেষ হ’ল ৷ মই বন্ধু কেইজনমানৰ সৈতে বাছষ্টেন্ড পালো গৈ ৷ বাছ ল’ৰা ছোৱালীৰে ঠাঁহ খাই আছে ৷ ক’তো ভৰি দিবলৈকো ঠাই অকন নাই ৷ কোনোমতে ঠেলা হেঁচা কৰি বাছৰ ভিতৰলৈ সোমালো ৷ ক’ৰবাত লোহা এডাল পায় খামোছ মাৰি ভৰি যেনে তেনে থিয় হৈ ৰ’লো ৷ যথেষ্ট গৰমো আছিল সেই দিনা ৷ এনেতে দেখিলো মই য’ত ঠিয় হৈ আছো তাৰ কাষৰ ছিটতে মোৰ সেই প্ৰেয়সী বহি আছে ৷
চাৰি চকুৰ মিলন হ’ল ৷
তাৰ পাছত সেই ভুবন ভুলোৱা হাঁহি ৷ মোৰ বুকুৰ ঢপঢপণি বাঢ়ি গ’ল ৷ ইমান ওচৰৰ পৰা তাইক বহু দিনৰ পাছত দেখিছো ৷
মোৰ কেনে অৱস্থা হৈছিল কেনেকৈ বুজাও এতিয়া ?
আজি কালি যে এটা বিজ্ঞাপন আহে, ‘‘বেটা দিল মেই লাড্ডু ফুটা ’’ ঠিক তেনেকুৱা অৱস্থা ৷
হঠাতে মোক আচৰিত কৰি সুন্দৰীয়ে হাতখন আগবঢ়াই দিলে ৷
মই ভাবিলো, ‘‘এই ভিৰৰ মাজত তাই মোৰ হাতখন ভৰিব খুজিছে ? বঢ়িয়া ! আজি হাতত ধৰিলো মানে গোটেই জীৱন নেৰো এই হাত ৷’’
এই শপত খাই ময়ো মোৰ হাতখন আগবঢ়াই দিলো ৷
মোৰ বুকুৰ মাজত তেতিয়া হাজাৰ ঘোৰাৰ দৌৰ !
সুন্দৰীয়ে মোক ক’লে, ‘‘নহয় নহয় তোমাৰ বেগটো দিয়া ৷’’
