মুক্তিত নিস্পৃহ মই( – মধুচন্দা চলিহা ভূঞা )

য’ত হেৰুৱাম দৃষ্টি মোৰ

হেৰুৱাম শ্ৰুতি;

হেৰুৱাম স্পৰ্শ

হেৰুৱাম তৃপ্তি

হেৰুৱাম মন মোৰ

নাথাকিব ‘মই’ বুলি একো,

তেনে প্ৰাপ্তি ‘নামাগো কদাপি’ ৷

 

‘মইযে চিন্তা কৰোঁ

সেয়ে, মই হেনো আছোঁ’

সকলো দেখোন মিছা মুক্তিত;

বিন্দুৰ প্ৰাপ্তিত

হেৰুৱাম তোমাক ।

হে ডেকাৰ্টে !

ভুল নহ’ব জানো, তোমাৰ সিদ্ধান্ত;

বিন্দুতযে নাথাকে চিন্তা

গতিকে নাথাকিম ‘মই’ ৷

 

সেয়ে লক্ষ্য মোৰ স্থিৰ,

বহু যুগ হ’ল সেই পৰম বিন্দুৰ

জ্যোতিত প্লাৱিত ধৰাৰ মানৱ মই ৷

প্লাৱনহে প্ৰিয় মোৰ

মানৱ মোৰ প্ৰিয়,

নালাগে সৰগ নালাগে নৰক,

বিন্দুতযে হেৰুৱাম তোমাক,

হেৰুৱাম মোক;

ময়েই যদি বিন্দু,

কাৰ সৈতে পাতিমনো হেঁপাহৰ কথা ?

তুমি বুলি মাতিমনো কাক ?

শুনিব কোনেনো বেদনাবোৰ ?

থাকিব পাৰে অশ্ৰুহীন আনন্দ বিন্দুত

নিবিচাৰোঁ তেনে আনন্দ

য’ত নাথাকিবা তুমি

নাথাকিম মই,

তাতোকৈ অশ্ৰুৱেই প্ৰিয় ৷

 

দৃষ্টিহীন

সঙ্গীহীন

উপলদ্ধিবোৰ

লক্ষ্য নহয় নহয় ৷

 

নিজকে ভাল পাওঁ মই,

ভাল পাওঁ ধৰাক,

ভাল পাওঁ তোমাক ।

আমাৰ মাজতেই

ক্ষণে ক্ষণে

কত প্ৰতিবিম্ব

সেই পৰম আত্মাৰ;

আইৰ মৰম

দেউতাৰ হৃদয়

মিমলীৰ হাঁহি

মিলৰ পৰশ

তোমালোকৰ আশ্বাস

তোমালোকৰ মৰম

সকলো মাথোঁ প্ৰতিবিম্ব

একেই জ্যোতিৰ ।

 

নালাগে সেই পৰম স্থান

য’ত হেৰুৱাম সকলো

নাথাকিম আমি;

নাথাকিব প্ৰভু মোৰ,

‘সুহৃদ আত্মা প্ৰিয়তম’

হেৰুৱাম মোৰ লক্ষ্যৰ সাৰথি ‘ঘোষা’ক,

সেয়ে লক্ষ্যহে প্ৰিয় মোৰ,

‘মুক্তিত নিস্পৃহ মই’ ৷

 

বাৰে বাৰে জনম ল’ম

এইখন ধৰাত;

পৰম জ্যোতিৰ প্লাৱনত

উটি যাম তুমি আৰু মই,

‘ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম’

সাগৰৰ মাণিকেৰে,

সজাম ধৰাক ৷৷

 

(ঘোষাৰ তাত্বিক উপলব্ধিৰ এক প্ৰয়াস