ধৰ্মৰাজ ! ন্যায় ক’ত (উচ্চজিত্ কলিতা)
“ধৰ্মৰাজ ! ন্যায় ক’ত”
সকলোবোৰ ঘৰেই একে
একেই ইটাৰ দেৱাল ।
(অৱশ্যে কেতিয়াবা বাঁহ আৰু ইকৰাৰে ঘেৰা)
প্রতিখন দুৱাৰেই একে,
বাহিৰলৈ জপোৱা
অথবা ভিতৰলৈ খোলা ।
পকা মজিয়াৰ বালিৰ ঘঁহনিত,
কেঁচা মজিয়াৰ তন্ময়তাত
সূৰ্য কঁপে,
কঁপে নিশাৰ আলোক ।
কংক্ৰীটৰ মহানগৰীত ট্রেফিকৰ চিঞৰ,
জুপুৰীৰ বস্তিত পয়াঁলগা শিশুৰ ক্ৰন্দন,
আৰু গাঁৱলীয়া সন্ধ্যাত
উঁইচিৰিঙাৰ একঘেয়ামি স্বৰ ।
জপাই থোৱা আকাশৰ দুৱাৰ,
তোমাৰ বাবে খোলা থাকিব
অহংকাৰৰ নৰক
পত্নী-কন্যা-পুত্র-পৰিবাৰ ।
ভুকি আছে ভুকি থাকক
জ্বৰীয়া ভোকত গলিৰ কুকুৰ,
সিহঁতৰ বাবে স্বৰ্গৰ দুৱাৰ বন্ধ ।
ক্ষুধাৰ্ত কুকুৰে চিঞৰি থাকে
ন্যায় লাগে, ধৰ্মৰাজ !
এখন ৰুটীৰ মূল্য কিমান,
এশভাগৰ এক টেলকম পাউদাৰৰ দামতকৈ কম !
যক্ষ্মাত মৰে বস্তিৰ সপোন,
মহানগৰীত পানীলগা কাহ,
কাৰ বাবে খোল খাব এপ’ল’ৰ দুৱাৰ,
এইম্ছৰ অপাৰেশ্যন থিয়েটাৰ ?
মাৰ্ক্সবাদ, সাম্যবাদ
উঁয়ে খোৱা দলিল,
জীৱন গঢ়াৰ সপোন নৱকান্তৰ ।
ৰাজফেঁটীৰ বিহ
বস্তিৰ অমৃত ।
জীয়াই থাকে তথাপি জীৱন,
জীৱন নহয় যেন
শব্দৰ কাৰচাজিত জীয়াই থাকে
মগজুৰ কছৰতৰ সমল ।
ন্যায় ক’ত, ধৰ্মৰাজ !!
