কাণৰ কাষৰ ৰূপালী চুলিৰ কাব্য (-জ্যোতিষ কুমাৰ দেৱ)
গৈ থকা দিনবোৰ ফিৰিঙতি
বাঁহৰ সাঁকো বর্তমানৰ দিন
লৈ গৈছে সোলোক ঢোলোক কৈ
ভৱিষ্যতৰ মায়া মৰীচিকা দেখুৱাই
মৰুভূমিতো মই
কোৱাল নৈৰ খৰসূঁতিতো
এনেতে বয়সে কাণত ফুচফুচাই
তুমি আৰু সেয়ে নাই
হাবাথুৰি খাই আছিলো
সপোনবোৰে আগুৰি আছিল
পূর্বজনমৰ স্মৃতি লৈ
এডেও দুডেও
খোপনি পতাৰ দিন
আল ধৰি ৰয়
প্রকট নহয়
ক্ষীণমীন এচিকটা
আগলি যুঁজৰ হিলৈ
দিনবোৰে আঁহ ফালে
ৰাতি ন-কুঁৱৰীৰ বৰপেৰা
তৰপে তৰপে ৰহিমলাৰ সপোন
যৌৱনৰ পিয়লাত বাকি দিয়া মদ
টোপ টোপ উপচি পৰা
কিৰিলি পাৰি হাঁহে
বালিচৰত বালিমাহী
লাজ নো কালৈ
পুৱতি তৰাৰ ভুমুকি
বয়স পাৰাপাৰৰ পানচৈ
ইতিহাস ৰচা হয়
বয়সে যেতিয়া আগচি ধৰে
পাছ নেৰে অভিজ্ঞতাই
দোমোজালিত জীৱন
সপোনৰ বয়স নাই
মাথোঁ বয়সৰ ছাপ
চুলিত লিপিট খায়
সন্ধিয়াৰ কিমান দেৰি
