অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা –ডাঃ প্ৰণৱ কুমাৰ শৰ্মা

অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা অসমীয়া সাহিত্য জগতৰ এখন উত্তাল পতাকা৷

আকাশ জিনাৰ প্ৰয়াস৷

মই পাছে কথা এটা কওঁ৷

অমৰ কৰি থৈ গ’ল কাঞ্চন বৰুৱাক৷

হত্যা কৰি থৈ গ’ল কাঞ্চন বৰুৱাক৷

কিয়?

আৰু কোনে?

কৈ আছো!

……আৰু এটা কথা৷

অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা পঢ়ি আমাৰ সুধাকণ্ঠই প্ৰেমত পৰিছিল কাঞ্চন বৰুৱাৰ ভগ্নী বন্দনা বৰুৱাৰ সতে৷

দুয়োজনৰে দ্বৈত কণ্ঠত গীতো আছে

এইবোৰ কথা হয়তো বহুতে নাজানে৷

……..গীতটো “ প্ৰতিধ্বনি “ বোলছবিৰ – হে, হে ঢোলে ডগৰে, হে, হে হিয়াঁৰ উমেৰে, বান্ধো আমি পাহাৰ শিখৰতে মহান চিয়েমক……!

মানুহজনৰ নামতো নো ভুৱন মোহনৰ পৰা কাঞ্চন বৰুৱা কিয় হ’ল?

সেইটো প্ৰশ্নৰো উত্তৰ বহুতৰে হাতত নাই৷

ভুৱন মোহনৰ মাক সাংঘাতিক শিক্ষিতা মহিলা আছিল৷

কিতাপখন লিখি উলিওৱাৰ পাছত ক’ৰবাত কিবা ভুল আছে বুলি সন্দেহ কৰি মাকৰ গালি খোৱাৰ পৰা আঁতৰি থাকিবলৈ নিজৰ নামটোকে সলনি কৰি দিলে৷

মাকে গমেই নাপালে যে “ অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা “ৰ কাঞ্চন বৰুৱা নিজৰেই পুত্ৰ ভুৱন মোহন৷

ভুৱন মোহন বৰুৱাই বৰ্তমান কালৰ সঁচা কথা কিছুমানক এখন কাল্পনিক নগৰ, কাল্পনিক নৈ, কাল্পনিক যুদ্ধৰ আলম লৈ আমাক অতি দক্ষতাৰে আভূৱা ভৰি থৈ গ’ল৷

এনেকৈ লিখিছিল, আমাৰ বাবে অকণো অন্য চিন্তাৰ ঠাই ৰখা নাছিল৷

……এয়াও এক সন্মোহিনী শিল্প৷

শব্দৰ যাদুকৰে পাঠকক ভাৱি চাবলৈ সুযোগ নিদিয়ে৷

…..সাধাৰণ উদাহৰণ এটা দিওঁ, চম্পাৰ মৃত্যুৰ সময়ৰ সেই চিঞৰ আৰু চন্দনৰ মৃত্যুৰ চিঞৰ একে সময়তে বতাহত ভাঁহি আহিছিল৷

কাঞ্চন বৰুৱাই সেই পলটোক আমাৰ বুকুৰ মাজত নিগাজী কৈ সুমুৱাই দিবলৈ দুয়োটা মৃত্যুৰ ব্যৱধানৰ কথা ক’বলৈ আমাক ত্ৰিশ পৃষ্ঠা লিখনিৰ মাজত ডুবাই ৰাখিছিল৷

……..এটা পল বা মুহূৰ্তৰ বাবে ত্ৰিশটা পৃষ্ঠা৷

কথাবোৰ হয়তো কোনোৱেই ভাৱি চোৱা নাই আজিলৈকে৷

এনেধৰণৰ ধ্যান ধাৰণা গোটেই জীৱন অনুশীলন কৰিলেও কোনোৱে ওচৰ চাপিব নোৱাৰে৷

তাকো এই কাম কৰিছিল মাথোঁ একত্ৰিশ বছৰ বয়সত৷

ডেড় কুৰি বছৰীয়া ল’ৰা এটাই অসমীয়া জাতিটোৰ প্ৰতিজনৰ হৃদয়ত এনেকুৱা এটা ঘৰ সাঁজি থৈ গ’ল যাৰ ব্লু-প্ৰিণ্ট দ্বিতীয় বাৰ আৰু অঁকা সম্ভৱ নহয়৷

তাজমহলো এনেকুৱাই৷

আজিলৈ দ্বিতীয় এটা নাই৷

মিল এটা নথকা নহয়৷

দুয়োটাতে দুখন নৈ৷

যমুনা আৰু কাঞ্চনমতী৷

দুয়োটাই দুটি স্মাৰক৷ প্ৰেমৰ৷

এটা মাৰ্বলৰ আনটো কাগজৰ৷

দুয়োটিয়েই কালজয়ী৷

………কাঞ্চন বৰুৱাক কি দৰে হত্যা কৰি থৈ গ’ল “ অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা “ ই?

উৰ্মিলাৰ চকুলো,

জয়া মহল,

অশান্ত প্ৰহৰ,

গ্ৰহণান্ত৷

…….এই বোৰ কাঞ্চন বৰুৱাৰেই সৃষ্টি৷ উপেক্ষিত হৈ ৰ’ল নিজৰেই দোষতে৷

পাঠক এনেদৰে মোহাচ্ছন্ন হৈ থাকিল অসীমত যাৰ হেৰাল সীমাৰ দেশত, সময় নোপোৱা হ’ল চকু দিবলৈ মানুহ জনৰ অন্য সৃষ্টিলৈ৷

….দোষ মানুহ জনৰেই আছিল৷

তেৰশ বছৰ যদি অপেক্ষা কৰিব পাৰিছিল আৰু দুদিন ৰৈ এই কেইখন ৰচনা প্ৰকাশ হোৱালৈ বাট চাব কিয় নোৱাৰিলে?

শ্বিলঙত জন্ম৷

পঢ়িছিল যোৰহাটত৷

চাকৰি কৰিছিল ডিগবৈত, টোকলাই গৱেষণাগাৰত, শ্বিলঙৰ টাৰ্পিন তেলৰ কাৰখানাত আৰু অৱশেষত অসম চৰকাৰৰ অধীনস্থ বোলছবি বিত্ত নিগমত৷

এইবোৰৰ কাৰণতেই হয়তো কথা আৰু কাম বোৰ চিজিল লগাওতে ক’ৰবাত ভুল হৈ গ’ল৷

…….অসীমত যাৰ হেৰাল সীমাই মানুহ জনক দিলেওঁ, মানুহ জনৰ পৰা নিলেওঁ৷

ভুল হৈ যায় কেতিয়াবা এনেদৰে৷

নজনাকৈয়ে৷

দহ মে 1998 ত মানুহজন শ্বিলঙতে শুই গ’ল৷

……..আকৌ অপেক্ষা কৰিব লাগিব তেৰশটা বছৰ৷

বাট চাব লাগিব কাঞ্চন বৰুৱালৈ৷

……..আকৌ বা কি লৈ আহে হেৰুৱা দিগন্তৰ সীমাৰ পৰা!

……..আমি ৰ’ম৷

কাৰণ মানুহজন যে অসীমত হেৰুৱা মানুহ৷

আমাৰ মানুহ৷

আমাৰ ঘৰৰ মানুহ৷

সীমাৰ সিপাৰে হেৰাওঁ বুলিয়েই হেৰাই যাবলৈ নিদিওঁ৷

………কিয় দিম?

প্ৰয়োজনত অনন্ত কাললৈ অপেক্ষা কৰিম কমল নগৰৰ জুই ধোঁৱা আৰু ছাঁইৰ মাজত৷

……….এটা ফিনিষ্ক পখীৰ ডেউকা ভগা পখীৰ শব্দ শুনিবলৈ৷

……..প্ৰসৰ ৰ’দতো৷

মাজ নিশাৰ জয়াল এন্ধাৰতো৷

পুনৰ কৈছো – মানুহজন যে কাঞ্চন বৰুৱা!