তেতিয়া মোৰ বয়স ৮/৯ বছৰ। মোৰ ভীষণ জ্বৰ হৈছিল। গাঁৱৰ ডাক্তৰে ভাল কৰিব নোৱাৰাত দেউতাই বিশ্বনাথ চাৰিআলিলৈ নিয়াৰ কথা ভাবিলে। (সেইয়া আছিল মোৰ প্ৰথম বিশ্বনাথ চাৰিআলি যাত্ৰা) তেতিয়া গাঁৱৰ পৰা বিশ্বনাথ চাৰিআলিলৈ প্ৰত্যক্ষ গাড়ী নাছিল। গতিকে আমি গহপুৰত গাড়ী সলাব লগা হৈছিল। দেউতাই মোক বেলেগ এখন গাড়ীত বহুৱাই মোৰ বাবে এটা আপেল আৰু কিবা আনিবলৈ গৈছিল। সিপিনে অলপ পিছতে গাড়ী এৰি দিছিল। বহু দূৰ অহাৰ পিছ্ত মোৰ মনত খেলালে দেউতা মোৰ কাষত নাই। মই চিঞৰি চিঞৰি কান্দিবলৈ ধৰিলোঁ। মানুহবোৰে কি হ’ল একো ধৰিব নোৱাৰি গাড়ী ৰখাই মোক নানান প্ৰশ্ন কৰিবলৈ ধৰিলে। যেতিয়া আচল কথাটো গম পালে তেওঁলোকে কি হ’ব, কি কৰিব একো ধৰিব নোৱাৰি এঠাইত গাড়ীখন ৰখাই থ’লে। খাবৰ বাবে মোক ধেৰ কিবা কিবি আনি দিলে। দেউতাৰ এটা ভাল অভ্যাস আছিল যে, সদায় গাড়ীত উঠাৰ আগতে গাড়ীৰ নম্বৰটো লিখি ৰাখিছিল। দেউতাই সিপিনে আহি মোক নেদেখি পিছৰ গাড়ী এখনত উঠি আহিল। ড্ৰাইভাৰজনক আমাৰ গাড়ীখনৰ নম্বৰটো চাই আহিবলৈ ক’লে। শেষত আমাৰ গাড়ীখন ৰখাই থোৱা দেখি দেউতা নামি আহিল আৰু আমি দুয়ো একেলগে পুনৰ যাত্ৰা কৰিলোঁ।
(এই লেখাটো ১৯৯৫ চনত তিনিদিনীয়া অগ্ৰদূত কাকতৰ অকণিৰ চ’ৰাত প্ৰকাশ হৈছিল। আৰু এই লেখাটোৱেই আছিল মোৰ জীৱনৰ প্ৰথম লেখা।)
