মই লঠঙা গছৰ সৰা পাত হ'ব নোৱাৰোঁ !! হ'ব নোখোজোঁ প্ৰেমৰ উপত্যকা । নাহৰৰ কুঁহিপাত হৈ বসন্তত বলীয়া মই । তুমিয়েতো প্ৰেমৰ মোহনাত ৰৈ নাচিছিলা সিদিনাৰ জোনাক ৰাতিত !! সুৰৰ বন্যাত নতুনকৈ উতি অহা কোন তুমি মৰমৰ পৰী । আহিছানি আকৌ নতুন কোনো শেষ নিশাৰ মোৰ সপোনৰ নাৰী !! ☆★☆
সাহিত্য ডট অৰ্গত প্ৰকাশ হোৱা যিকোনো লেখাৰ সমল, মতামত তথা দৃষ্টিভংগী সম্পূৰ্ণৰূপে লেখকৰ নিজা; তাত আলোচনীৰ কোনো হস্তক্ষেপো নাথাকে বা লেখাৰ মতামত আলোচনীৰ মতামত নহয়৷
সেয়েহে, লেখা এটাৰ কাৰণে কোনো অনাহুত পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি হ’লে তাৰবাবে লেখকে নিজেই দায়িত্ব ল’ব লাগিব আৰু আলোচনী কোনোপধ্যেই জগৰীয়া নহ’ব৷
Privacy Policy | ISSN-23215097
বিজিত, তোমাৰ নামটো দেখি খৰ খেদাকৈ তোমাৰ কবিতাটো পঢ়িলো। বৰ ভাল লাগিল।লিখা মেলা কৰি থাকিবা। প্ৰকাশক সকসকল আন্তৰিক অভিনন্দন জ্ঞাপন কৰিলো।