শূন্য আৰু এক – অত্ৰেয়ী গোস্বামী

একাজলি হুমুনিয়াহ খহি পৰাৰ পিছত

এমুঠন আৱেগত পিচল খাই

চেঁচা পৰে কলিজা৷

বুকুৰ পৰা বুকুলৈ এডালেই সাঁকো

অহা আৰু যোৱা, যেন

বাইনেৰী জিৰ’ আৰু ৱান৷

পোহৰৰ কথাবোৰে আন্ধাৰৰ জলঙাইদি

হেঁপাহৰ বাট কাটে,

আকৌ শূন্য আৰু একৰ দৰে ওপঙি থাকে

স্বাভিমানৰ পাহাৰ৷

অলৌ গুটি টলৌ গুটি কচুগুটি লাই

এইখন হাতৰ গুটিটো সেইখন হাতত পায়৷

পালেই এক, নাপালেই শূন্য

বাইনেৰী পৃথিৱীৰ শূন্যবোৰে থূপ খাই

আঙুৰৰ থোপা একোটা সাজে

এক এটা পালেই ওলমিব পৰাকৈ

ঠিক টোকোৰা চৰাইৰ বাহৰ দৰে৷

শূন্য আৰু একৰ হেন্দোলনিত

জীৱনৰ হাঁহি- কান্দোনৰ নিঃশেষ উদাৰতা

যদি জীৱন মানেই এক, তেন্তে

শেষ বিন্দুত শুই থকা মৃত্যু যে শূন্য উপত্যকা৷

শূন্যৰ ভৰত দোঁ খাই হিম-চেঁচা

একবোৰ চিটিকি পৰে
পনিয়লী সপোন এডৰাই খামুচি থাকে

শূন্য আৰু শূন্য

শূন্য আৰু এক

এক আৰু শূন্য

অথবা
এক আৰু এক৷