ৰঙাগুড়িৰ বাট ( প্ৰিয়ংকা দাস )

ভৰ দুপৰীয়া এটিত

চকুমুদাৰ সাধুটো শুনাই

গুড়ি ৰঙাখিনি বহি লয় বাটটোত

নিগাজীকৈ৷

টনা টনা চকুদুটাই

দুটোপ পানী কঢ়িয়াই

আলফুলে

দল্‌দোপ হেন্দোলদোপকৈ

ৰঙাবোৰে সমদল পাতে

গালে-মুখে

হাতে-আঙুলিয়ে

কপালে-শিৰে৷

লাহেকৈ চকুমুদাৰ সাধুটো শেষ হয়,

আইনাখনে মিচিকি হাঁহিৰে

ৰঙাখিনিক অভিবাদন জনায়৷

চাৰিটি চকুৱে

ৰঙা বাটলৈ ডিঙি মেলি চায়৷

ঠিক তাৰপৰাই

ৰঙাত নিমজ্জিত দিনবোৰ আগবাঢ়ে

কেতিয়াবা ফুলা মুখ

কেতিয়াবা মনৰ অসুখ

কেতিয়াবা দৰ্শনৰ বিৰোধ

কেতিয়াবা… কেতিয়াবা এনেই৷

কাৰণ নোহোৱাকৈ…!

এনেকৈয়ে ৰঙাগুড়িয়ে নাওঁ এৰে

পালতৰি

অহৰহ… আজীৱন

সেওঁতাৰ মাজেৰে৷