"কেন্সাৰ" (-উচ্চজিৎ কলিতা )

অতি সংগোপনে আহি থিতাপি লৈছিল
বিজুলী বাঁহৰ পাবত সৰু এটি ঘূণ ।
আলকাতৰাৰ দৰে কঠোৰ আৰু ক’লা,
স্বপ্নক প্লাৱিত কৰাৰ খেল ।
জ্ঞানৰ আকাশ অতিকে বহল
প্ৰেমৰ আকাশৰ ক্ষুদ্ৰ পৰিসৰ ।
জ্ঞানৰ আকাশত ক’লা এটুকুৰা মেঘ
প্ৰেমৰ আকাশত জয়াল আন্ধাৰ ।

বিজুলী বাঁহৰ পাবত সৰু এটি ঘূণ ।
গোপনে গোপনে খেলি গ’ল
ধৰা নপৰাৰ খেল ।
মগজুত কিলবিলাই ফুৰে ৰাশি ৰাশি যাতনা,
স্বপ্ন দেখা দুচকুত যন্ত্ৰণাৰ ছাঁ ।
কেতিয়া কিমানৰ বুকু শুদা হ’ল
কেতিয়া কিমানে নীলকণ্ঠ হ’ল,
কাৰ মূৰৰ ওপৰৰ পৰা
প্ৰেমৰ আকাশ আঁতৰি গ’ল,
তাৰোতো হিচাপ নাই ।
মাথোঁ
বিজুলী বাঁহৰ পাবত সৰু এটি ঘূণ ।
লুকাই-চুৰকৈ খুলি খাই গ’ল
পোৱা-নোপোৱাৰ হিচাপ কৰিবৰ হ’ল ।
জমা-খৰচৰ বহীত দেখোন
জমাৰ ঘৰত একোৱে নাই
খৰচৰ ঘৰতো কেৱল চকুপানী ।
বিজুলী বাঁহৰ পাবত সৰু এটি ঘূণ,
আলকাতৰাৰ দৰে কঠোৰ আৰু ক’লা ।
জ্ঞানৰ আকাশত খেলি গ’ল
ধৰা নপৰাৰ লুকাভাকু খেল ।
আৰু যিদিনা ধৰা পৰিল
প্ৰাণৰ পথাৰত নাছিল এটাও জোনাকী ।
খৰচৰ ঘৰত কেৱল চকুপানী । —