Author:

তুমি যাওঁ বুলি কোৱাৰ দিনা শব্দ হেৰাল । তুমি ৰ’দ আছিলা । তুমি আছিলা বৰষুণ । তুমি হৈছিলা পাৰাপাৰহীন সপোন

মৃত্যু ! তুমিয়ে পৃথিৱীৰ আচল পথিক নেকি, যি এন্ধাৰতো নেহেৰুৱায় বাট ? সত্য হেনো চকুপানীহে, জন্মতো মৃত্যুতো !!  

তুমি নাথাকিলেই কেতিয়াবা উন্মাদ হৈ যাওঁ সাঁতুৰিব খোজোঁ তোমাৰ প্ৰেমৰ সাগৰত বিচাৰোঁ সুখৰ দুটি এটি মুকুতা । তুমিও মেলি দিয়া

-মিতালী বর্মন   শৰৎ— তুমি বিলাই যোৱা শাৰদী জোনাক তাতেই ৰচিব মধুচন্দ্রিকা আমাৰ হেঁপাহবোৰে সুৰুয উঠাৰ আগতে…  

-বর্ণালী দেউৰী খিড়িকী মেলিয়েই চুই চাঁও মই শেৱালীৰ দোকমোকালি পুৱা ভৰিৰ পতাত সানি লওঁ দুবৰিৰ নিয়ৰৰ দলিচা জাক পখীৰ কলৰবেৰে

-কৌশিক বৰা   আন কোনেও নুশুনিলেও অন্তঃত নৈখনে শুনিছিল আমাৰ কথাবোৰ…… আন কোনেও নেদেখিলেও অন্তঃত নৈৰ পাৰৰকঁহুৱাডৰাই দেখিছিল তোমাৰ সেন্দুৰীয়া গালত মোৰ প্ৰতিটো চুমা…….. এতিয়াও পাওঁ তোমাৰ স্পৰ্শ নৈপৰীয়া বালিবোৰত…….. অ’ মোৰ বুকুৰ শাৰদীজ্যোস্না, তোমাৰ মনত আছেনে? বিলীন হব খুজিছিল যিদৰে দগমগীয়া ৰঙা বেলিটো.. জিলিকি জিলিকি নৈৰ বুকুত বিলীন হব খুজিছিল সেইখনি নৈত… তোমাৰ মোৰ প্ৰেমৰো নৈখন.. যেন বৈ যাব একেলগে… ক’ৰবালৈ… …………. এতিয়াও বয় দুয়োখনি নৈ…. কিন্তু একেলগে নহয়… আমাৰ প্ৰেমৰ নৈয়ে সুঁতি সলালে…. এতিয়া সেই নৈ আৰু এই নৈৰ মাজত এক বিশাল দূৰত্ব….. ..এতিয়াও দেখো নৈৰ বুকুত জিলিকি থকা দগমগীয়া ৰঙা বেলিটো… কিন্তু !!!! তাতকৈও এটি ৰঙা বেলি দেখোন তোমাৰ কপালত… তোমাক ঊষা সাজি কোন অণিৰুদ্ধই আঁকি দিছে , শাৰদীজ্যোস্না…??? … নৈৰ বুকুত আমি দেখা ৰঙা বেলিটোতকৈও ৰঙাকৈ…… ঠিকেই !! আমাৰ নৈখনিৰ পানীয়ে তোমাক আমুৱালে… বিশ্বাসত ল’ব নোৱাৰা হ’লা নৈখনক…… কি দোষ কৰিছিল নৈখনে??? বেচেৰা নৈখনে যে এতিয়া কান্দিলেও তুমি নেদেখা…….

-মিতালী বর্মন ইউকেলিপ্টাছ :তুমি যদি বৰষুণ হোৱা , মই হ’ম ইউকেলিপ্টাছ !! বৰষুণ : তুমি যদি ইউকেলিপ্টাছ হ’ব খোজা ,আকাশলংঘী

-ৰসানন্দ গগৈ উভতি চালেই চকুলো সৰে ধাৰাসাৰে, হেঁপাহৰ টুকুৰাবোৰ সিঁচৰতি হৈ পৰি আছে অ’ত-ত’ত, কুচিমুচি জুপুকা লাগি আছে সোঁৱৰণি !

-শান্তনু চাংমাই বতাহত হেৰাই থাকিল গোলাপৰ গোন্ধ এতিয়া মাথোন থুপথুপীয়া কজলা তেজৰ ৰূপকথা বাগৰি ফুৰে সকলোতে পকনীয়াত লুকাই গ’ল মত্স্যগন্ধাৰ

–উচ্চজিৎ কলিতা নৈখনৰ এটা সপোন আছিল আৰু সেই স্বপ্নৰ দুচকুত কাজল সানি পলাই গৈছিল এজনী গঙা-চিলনী, সেই সপোনৰ বুকুতে আছিল

-হৃষীৰাজ শৰ্মা এতিয়া তোমাৰ দুচকুক নদী বোলাৰ প্ৰয়োজন কি? বিৰহৰ দুপৰীয়াৰ সি বিৰক্ত মৰুভূমি এতিয়া তোমাৰ হাঁহিত গান হোৱাৰ প্ৰয়োজন

পংকজ বৰা সন্ধ্যাতৰা, তোমাৰ অপেক্ষাত পাৰ হৈ গ’ল অনেকটা বসন্ত … বৈ গ’ল হাজাৰখন লুণীয়া সোৱণশিৰী বৰ্ষাৰ ঈৰ্ষাত অনেকবাৰ উটি

চন্দ্ৰমা কলিতা মনত পৰেনে, ডাক্টৰ ডাক্টৰ খেলোতে এদিন তোমাৰ হাতত সুমুৱাই দিছিলোঁ পানীভৰা বেজীৰ চিৰিঞ্জ। … মোৰ ফুটফুটীয়া গোলাপী ফ্রকৰ

ক বহু পালোঁ, বহু হেৰুৱালোঁ, বহুতো পায়ো হেৰুৱালোঁ ৷ কিবা এটা বিচাৰি নিজেই যেন হেৰাই গ’লোঁ ৷ খ বুকুৱেদি কেতিয়াবা

দুটি হাঁতোৰা, এটিয়ে মূৰত মাৰে আনটোৱে মূধচ গঢ়ে। তাহাঁতৰ নিমপাতে যদি তিতা নেৰে, আমাৰ মৌৱেনো কিয় মিঠা এৰিব? এই ধৰা

এটা আঙুলিৰ হেঁচাত তই মোৰ কাষলৈ আহ তোৰ অবিহনে মোৰ জীৱন ৰুক্ষ হ’ব বুলি ! লৈ আহ সুখৰ সঁফুৰা অথবা

সুৰেৰে সজোৱা এটা গান আছিলি, তই বৰষুণ… মুকুতা সৰা দুপৰবোৰৰ সেউজীয়া সপোন আছিলি, তই বৰষুণ… পাহাৰখন খহাই দি ৰং বুটলিলি,

সন্ধ্যা মোৰ কোঠাৰ পৰা শুনোঁ বৈ অহা বাঁহীৰ সুৰ উশাহত বাহ লয় নিৰ্জনতা সপোনৰ ছয়াময়াত নে দিঠকৰ স্পৰ্শত ওলমি ৰয়

[ ১] মোৰ জীৱনৰ ৰিক্ত দিগন্তত তুমি এটা সন্ধ্যাতৰা হৈ জিলিকি উঠিছা এবাৰ হেঁপাহ পলুৱাই চাব দিয়া কিদৰে পোহৰাই তুলিছা

সোৱণশিৰিৰ নৈপৰীয়া গাভৰু আছিল তাই…..! সোৱণশিৰিৰ বালিত যেতিয়া তাই সোণ বাচিছিল.. নাৱৰীয়াবিলাকৰ চকু থৰ হৈছিল তাইৰ.. পুৰঠ কলাফুলত…..!! জংকীৰ দেশৰ

আহাচোন আহা সখী জোনাকতে বহোঁ এদিন বহুদিন আকাশৰ তৰা লেখা নাই, বহু ৰাতি পাৰ হ’ল জীৱিকাৰ খুচুৰা হিচাপ কৰি ।

( শ্ৰদ্ধাৰ শিল্পী ড০ ভূপেন হাজৰিকাৰ ৮৫ তম জন্মদিৱস উপলক্ষে) গাঁৱৰ মুকলি আকাশ আৰু বিস্তীৰ্ণ পথাৰত মোৰ শৈশৱ কৈশোৰ আৰু

বেলি জ্বলি থাকে সুদূৰত আৰু ইয়াত মোৰ চুলিৰ জোপোহাত অগ্নিদগ্ধ হয় দুখৰ এন্টাৰ্কটিকা নখত আঁকি লওঁ মোৰ ভৱিষ্যতৰ কজলা মানচিত্ৰ

গৃহহীন বস্ত্ৰহীন অন্নহীনৰ বহু উৰ্দ্ধত, সুউচ্চ গগনচুম্বী ঘৰ আৰু বজাৰৰ দৰৰ লেখ জোখেৰে চালিত ঠিক মালগাড়ী খনৰ দৰেই চলমান আজিৰ

সেই একেখন চোতাল ঢাৰি পাতি সাধু শুনা মূৰীয়া পাতি মৰণা মৰা কোৰোণাৰে ধান চপোৱা খেৰৰ দম ধৰা গুডু বৌ গুডু

(নাবিক, মোৰ ইংৰাজী গান – the sailor ভিত্তিত লিখা হৈছে) এটা লাইট হাউছৰ পোহৰৰ উষ্ণতাই গলাব নোৱাৰে এক নাবিকৰ বুকুত

কৃষ্ণই আছিল সি নবজালেও বাঁহী, উচপিচাইছিলোঁ নিতৌ আবেলি শুনিবলৈ তাৰ সুঁহুৰি। আইৰ হকাবধা, পিতাৰ ৰঙা চকু ককাইদেউৰ ধমকি, তথাপিও মই

জীৱনে পাখি মেলি দিয়া ৰঙৰ পোহৰত মই সাৰপাই উঠোঁ আৰু তোমাক বিচাৰি যাওঁ সন্ধানৰ বাটত………… বৰষুণত তিতা দিনবোৰতো তোমাৰ উপস্থিতি

অনাদৰ আৰু অৱহেলা তাইৰ জীৱনৰ দুই অলংকাৰ | মনৰ নদীৰ দুয়ো পাৰে তাই দেখা পায় মাথোঁ জহি খহি যোৱা ভগ্নস্তুপ

  এই বাটেৰেই মইও আহিছিলো তুমি যি বাটৰ পথিক এতিয়া.. মই যেতিয়া আহিছিলো বাটটো পকী নাছিল বোকা পানীৰে ভৰি আছিল

দূৰণিৰ মা অ’, তই বাৰু মোক কিমান ভাল পাৱ? গাৰ্লফ্ৰেণ্ডৰ দৰে কিয় নকৱ মোক “ভাল পাওঁ” বুলি? যেতিয়াই ফ’ন কৰোঁ

সকলোবোৰ নিচা শেষ হোৱাৰ পিছতো অপেক্ষাৰ বটলত এটোপাল মদ এতিয়াও আছে; সি তোমাৰ চকুলো, শাওন মহীয়া..!!  

তোমাৰ গুলপিয়া ওঁঠতৰঙা মদাৰৰ ৰং বোলৱাৰ মোৰ অধিকাৰ নাই। কঁহুৱাফুলিয়া দুগাল চুই চোৱাৰ অধিকাৰো মোৰ নাই। মই জানো স্পর্শত কিমান

    তোমাৰ কোঁহে কোঁহে বয় বসন্তৰ নিজৰা প্ৰেমৰ কবিতা, আলিংগনৰ উৰ্মিমালা পাতবাহাৰ, হাচনাহানা, গুলমোহৰ ….. নীৰৱ দুই ওঁঠত অধীৰ

এই, এই পানেশৈ ! চাওঁ ! শুই গ’লা নেকি ? সৌ সিদিনা তোমাক দেখিছিলো যে, পাতৰ আঁৰ লৈ লুকাই আছিলা,

পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ দীঘল যন্ত্ৰটো এখন মালগাড়ী মৈমনসীঙাৰ ছলিৰ দৰেগণি শেষ নোহো্ৱা দবা এটা, দুটা, দহটা, বিছটা মোৰ গা্ৱৰ ধনেশ্বৰে কয়–এয়া

হুমুনিয়াহ এটাৰ আক্রমণত কৰ্ফাল খাই পৰি আছোঁ মই ফেচবুকৰ সমুখত আলফুলে তুলি ধৰোতা নাই নাজানো সেই হুমুনিয়াহৰ ঠিকনা ব্রহ্মপুত্র, বৰাক

মোক এটা ঘৰ লাগে ভাড়াৰ বাবে নহয় , মোৰ আশাবোৰ ৰ’দে বৰষুনে জিৰাবলৈ , সপোনৰ চালি হব খেৰ, হুমুনিয়াহ হব

কোনেও কাৰো শূণ্যতাক চুই চাব নোৱাৰে বুলি জানিও চুই চাব খুজিছিলোঁ তোমাৰ দুওঁঠৰ শূণ্যতাৰ সাগৰ, উৰণীয়া পখীটিয়ে শূণ্যতে জিৰাব নোৱাৰে

  সাউদৰ বেহা চম্পাৱতী ঘাটত পাট গাভৰুৰ খিলখিল হাঁহি চপচপীয়া চম্পাৱতীৰ অভিসাৰী নিশা চম্পাৱতীৰ ঘাটৰ মালিতা নিজম পৰিল সকলোবোৰ উকা

  সাউদৰ বেহা চম্পাৱতী ঘাটত পাট গাভৰুৰ খিলখিল হাঁহি চপচপীয়া চম্পাৱতীৰ অভিসাৰী নিশা চম্পাৱতীৰ ঘাটৰ মালিতা নিজম পৰিল সকলোবোৰ উকা

এদিন ৰাতি সভ্যতাৰ কোনোবা এটা গলিত এজন প্রিমিটিভে মাটিৰ তেজেৰে গঢ়িলে চিঞাহী, আৰু সেই এটা ক্ষণতে জন্ম হ’ল চিঠিৰ, বুৰঞ্জীৰ

গৈ গৈ ৰৈ য’ত পাম এখনি চিলা নীলা চিঙে যদি সূতা যোৰা লগাই দিবা বৈ বৈ নৈ ভটিয়াই গৈ শুকান

  কি ফুল সৰিছে ? বকুল । নহয় কবি, তোমাৰ চকুৰ ভুল !  

এমুঠি ভোকৰ ভাত  আইৰ শুকান মুখ। জীৱন নাঙলৰ আগ পিতাইৰ প্রতি টোপাল তেজ। জীৱন ধূলিত পোত খোৱা ককাইদেউৰ চাৰ্টিফিকেট ক্ষোভ,হতাশা আৰু

বিজ্ঞাপন মিতালী বৰ্মন তুমি হেনো আজি কালি লেন-দেনৰ ব্যৱসায় কৰা ! মইতো জনা নাছিলোঁ তুমি হৃদয়ৰ বিজ্ঞাপন দিছিলা বুলি জনা

লিখিব পৰা হ‘লে……… ধ্রুৱজ্যোতি শর্মা লিখিব পৰা হ’লে লিখি গ’লোঁহেঁতেন যাত্রাৰ বৈচিত্রতাৰ কথা ক’ব পৰা হ’লে কৈ গ’লোঁহেঁতেন বুকুৰ অনুচ্চ

লিখিব পৰা হ‘লে……… ধ্রুৱজ্যোতি শর্মা লিখিব পৰা হ’লে লিখি গ’লোঁহেঁতেন যাত্রাৰ বৈচিত্রতাৰ কথা ক’ব পৰা হ’লে কৈ গ’লোঁহেঁতেন বুকুৰ অনুচ্চ

বিমুক্ত প্রহৰ মনোহৰ দত্ত নৈসৰ্গিক____ মোৰ হৃদয়ত তোমাৰ নীৰৱ কবিতাই শব্দহীন সঁজুলিৰে নৈসৰ্গিক সাঁকো সাজে| *** কাল্পনিক____ মোক এটি সুস্মিত

‎শিয়ালী পালেগৈ ৰতনপুৰ ৰিদিপ কুমাৰ নাথ মা, তুমি গুজি দিছিলা মুখত মোৰ এটি শব্দ ভাওনাৰ বোৱাৰী পুৱাতেই “মা” নাম দি

ৰঙানদী প্রতুল কুমাৰ ভাৰধৰা ৰঙানদী, তই বৰ নিষ্ঠুৰ অ’, তোৰ নিষ্ঠুৰতাৰ হাঁতোৰাত সর্বস্বান্ত মই । মোৰ সেউজীয়া শস্যডৰাত তোৰ অনাহুত

‎“তেওঁ বাৰু আপুনি নেকি ?” জ্যোতি সংগীতা দত্ত তেওঁ প্ৰাচীণ সমাধি এটাত সোমাই থাকে আনৰ পৰা নিলগাই তেওঁ তাতে এখন

‎“তেওঁ বাৰু আপুনি নেকি ?” জ্যোতি সংগীতা দত্ত তেওঁ প্ৰাচীণ সমাধি এটাত সোমাই থাকে আনৰ পৰা নিলগাই তেওঁ তাতে এখন

প্রেম স্তপেজত তিনিটা বসন্ত বুবুল কলিতা সময়টো সন্ধিয়া আছিল নেকি স্তপেজত যাত্রী নাছিল কোনো মাথো বিশ্বাসৰ পিছে পিছে প্রেম তন্দ্রা

ঠিকনা চন্দন কুমাৰ গৌতম মাটিবোৰ এতিয়া ৰুক্ষ, কৰ্কশ| সময়বোৰ এতিয়া অৱসাদে ধোৱা| বতাহজাক এতিয়া নিষ্প্রাণ- নদীখন এতিয়া ? মৃত! তথাপি

পোহৰ দিয়া গছ আমি একেলগে যোৱাৰ কথা আছে৷ আমাৰ আছে একেলগে জীয়াই থকাৰ কথা৷ ভয় লগা এন্ধাৰ আৰু বিষাক্ত হাঁতোৰাবোৰক

হালধীয়া মোৰ বুকুৰ সৰিয়হডৰাৰ হালধীয়াক তুমি হালধীয়া বুলি নক’বা; পৃথিৱীৰ সমস্ত সেউজীয়াৰ সম্ভাৱনীয়তাক লৈ বাঢ়ি আহিছে ই লহপহকৈ। নিশ্বাসৰ যন্ত্ৰণাতো

দৈনন্দিন আকাশখনত দুই এটি তৰাফুল আজিও ফুলিছিল, মই নাজানিলোঁ… পুৰণি সাঁথৰটিকে দোহাৰি জোনবাইজনীয়ে আজিও হাঁহিছিল, মই উমান নাপালোঁ। সন্ধিয়াৰ সেই

একশবিশ উশাহ হৈ তুমি বৈ পৰিছা হৃদয়ৰ ফেৰঙণিত, প্ৰেমৰ নামত খহাই পেলাওঁ গাঁঠিৰ ধন, মনত আশা, আকৌ এবাৰ ৰঙীন কৰি

এই ধৰক, লগ পাই গলোঁ হঠাতে এদিন তেওঁক~ এই ধৰক, লগ পাই গলোঁ হঠাতে এদিন তেওঁক ওভতনি যাত্ৰাৰ বাচখনত খিৰিকী

অসুখ বাসনাৰ ফুলনিত হৃদয় ৰঙীন ফুল এটা ফুলাৰ দিনাৰে পৰা টোপা-টোপে সৰিছিল আহিনৰ সমস্ত নিয়ৰ ! অচিনাকি ফুলৰ চিনাকি গোন্ধ

তুমি নাস্তিক ধৰ্মভীৰু নে ভণ্ড পৰিচয় তোমাৰ কি নাস্তিক ধৰ্মভীৰু নে ভণ্ড ভগৱান বোলা কিবা এটাক বিশ্বাস কৰা নে তাৰ