Author:

বিষয় ইংৰাজী ණ অগ্নিভ দত্ত এটা সৰুতে শুনা/পঢ়া (সম্ভবত পঞ্চতন্ত্ৰৰ কাহিনী আছিল) কাহিনীলৈ মনত পৰিল। কাহিনীটো আছিল এনে ধৰণৰ: এসময়ত

বসন্তৰ ধ্বনি অনুপমা বৰগোহাঁই কু-উ, কু-উ – কি যে এক মিঠা অমিয়া বৰষা মাত !! ৱৰ্ডচৱৰ্থৰ ভাষাত “ A voice,

সৰুপোনা, কেনে আছ’ সৰুপোনা? ভালে আছ’ চাগৈ । বহুদিন হ’ল তহঁতৰ খবৰ নোপোৱা । বতৰ কেনেকুৱা সেইফালে ? বিহুত ঘৰলৈ

(চৰিত্ৰ, কাহিনী, কথা সকলো কাল্পনিক। ক’ৰবাত কিবা মিল থাকিলে ই সম্পূৰ্ণ কাকতালীয় বুলি লয় যেন) মৰমৰ মিকু, তোমাৰ চিঠিখন পাই

মৰমৰ মেঘালী, বহুতদিনৰ পিছত তোলৈ চিঠি লিখিব বহিছোঁ। তহঁতৰ তিনিওৰে মংগল কামনা কৰিলোঁ। বিহু পাইছেহি নহয়, অসমলৈ মনত পৰিছে ছাগে’

মৰমৰ —– মৰম ল’বি বুলি কবলৈ এতিয়া তই দেখোন মোৰ কাষতেই নাই । কুশলে আছনে নাই সেয়া । বিধাতাই হে

মৰমৰ ব্রিয়ান, আশাকৰোঁ তুমি কুশলে আছা । ফেচবুকৰ পাতত আমাৰ চিনাকি য’ত আমি বহুবাৰ বহু কথাই পাতিছো । আজি পিছে

মৰমৰ হৃদয়, আশাকৰোঁ তুমি য’তে আছা কুশলে আছা । বহুদিনেই হ’ল তোমাৰ খবৰ বাতৰি নোপোৱাৰ । নতুন ঠাই, নতুন সংগীৰ

নমস্কাৰ, অসমীয়াত কথা বতৰাৰ সমূহ সদস্য আৰু প্ৰশাসকসকল, দিনাংক ২৮ মাৰ্চ’ ২০১২। দিনটোৰ কোনোবা এটা সময়ত মোৰ ‘ম’বাইল ফোন’টোত ই-মেইলৰ

    ফেব্ৰুৱাৰী মাহত ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ পৰীক্ষাবোৰ আৰম্ভ হোৱাৰ লগে লগে মোৰ কাম-বন নোহোৱা হয়৷ হাতত অফুৰন্ত সময়৷ বন্ধু এজনে মোলৈ

    বহুতৰ দৰে মোৰো জীৱনৰ আটাইতকৈ ভাল লগা সময়বোৰৰ লগত সদায়েই হোষ্টেলত কটোৱা সময়ছোৱা সংলগ্ন হৈ আছে। এইচি হোষ্টেলৰ

    ফাগুণে কোবাই যোৱা ক্রুছবিদ্ধ যীশুৰ মূৰ্তিটোৰ পৰা এটা বিকৎ চিঞৰ ওলাই আহিলেহে কিহবাই হেঁচি ধৰা বুকুখনে যেন সকাঁহ

    অকলশৰীয়া মেঘ এটুকুৰাৰ মাজত বহি আছে ছেলকাৰ্ক ।  পৃথিৱীৰ সেই নিৰ্জন দ্বীপটোৰ নিসঙ্গ জীৱনটোৱে যেন তেওঁক আজিও অকলশৰীয়াকৈ

” You Don’t Make A Photograph just With a Camera, you Bring to the Act Of Photography, all the Pictures

    পৰিচয় : ——— পতি এবিধ ঘৰচীয়া দুঠেঙীয়া তেনেই নিমাখিত প্রাণী। দেখাত ঠিক মানুহৰ দৰেই। স্থান : —– দিনৰ

    এক ভিন্ন স্বাদৰ বাবে এই বাৰ্তাটো পঢ়িব পাৰে : – কাৰাগাৰনো কেনেকুৱা তাৰ আপুনি চাক্ষুস অভিজ্ঞতা নহ’লেও অনুমান

    ফাগুনৰ শুকান ধূলি আৰু সৰাপাতেৰে ঢকা দিন এটাত হঠাতে সিদিনা লগ পালোঁ ভেলেণ্টাইনক। সৰ্বত্ৰ বিয়পি যোৱা বিটাদিনৰ গোন্ধ,

    “অপাৰেচন হৈ গ’ল, হৈ গ’ল….চকু মেলা, চকু মেলা….” নীহাৰিকাই শুনিবলৈ পালে এনাস্থেচিয়াৰ ডাক্তৰ বৰদলৈৰ মাত। তাই চকু মেলিবলৈ

      ফাগুনৰ বতাহে সৰাপাত উৰুৱাই থকা আবেলি এটা । কিয় জানো ! বহুত মনত পৰিব ধৰিছে আজি ল’ৰালিৰ

      লাইকোচিচ্ (Likosis) :ফেচবুকৰ ষ্টৰিবৰ্ডত কিবা এটা ষ্টেটাছ আপদেট হোৱাৰ লগে-লগে নপঢ়াকৈয়ে লাইক বুটামত ক্লিক কৰা । বিশেষকৈ

    ল’ৰাটো শকত ৰঙা-বগা আছিল, শকত হোৱাৰ বাবেই দেখিবলৈ চাপৰ আছিল। আমি অঘাইটংমখাই “বগা-দমৰা” নাম দিছিলো তাক। হাইস্কুলৰ তলৰ

  নাম যাৰ বিষাদ….. অনামিকা বৰুৱা       এটা মচিব নোৱাৰা দাগ নাম তাৰ বিষাদ…… উৰুখা পঁজাত চাউল নাই

  “ প্র’ফাইল পিকচাৰ” মনজিৎ   কেমেৰাৰ ফ্লাছ ভাগৰি পৰা কৈ চাটাৰত তৰ্জনী আঙুলিৰ অহৰহ হেঁচা সমুখত বাৰে বাৰে সলনি

প্ৰেমত ঘূৰিছে ভূ-মণ্ডল উদ্দীপ তালুকদাৰ     প্ৰেমত ঘূৰিছে ভূ-মণ্ডল – ১ ত্ৰিলোক কুমাৰ। উপাধি এটাও আছিল। নিলিখোঁ। মান-হানি কেছত

প্ৰেম ??? প্ৰদ্যুৎ জ্যোতি শইকীয়া   প্ৰেমে বয়স নামানে…. প্ৰথম প্ৰেম কেতিয়া হৈছিল ক’ৱ নোৱাৰোঁ। চিলেটত হৃদয়াকৃতিৰ আঁহত পাত অঁকাৰ

ভালপোৱা, ভাললগা, প্রেম ইত্যাদি… তুলিকা নিৰ্মলীয়া     প্রেম! প্রেমৰ পৰিধি, প্রেমৰ সংজ্ঞা… একো নাজানো! ভাব হয় ভালপোৱা ভাললগাবোৰ যেন

মৰমৰ অত্যাচাৰ   শাৰদা শ্ৰেষ্ঠ   আমি প্ৰত্যেকেই জীৱনত কেতিয়াবা কোনো কোনো ক্ষণত মৰমৰ অত্যাচাৰৰ বলি হ’বলগীয়া হয়। মই নিজেও

বিষয়ঃ প্রেম   সুৰজিত নেওগ     প্রেম প্রেম বুলি জগতে ঘুৰিলোঁ এ ঘৰতে আছিলে প্রেম ধনে ধনে কৰি ঢাপলি

প্ৰেম সকলোতকৈ ওপৰত প্ৰতিম প্ৰতাপ বৰুৱা     এবাৰ মথুৰাৰ গোৱৰ্ধন পৰ্বতৰ নামনিত কেইজনমান অতি সাধাৰণ মানুহৰ মাজত এটা আলোচনা

  ভালপোৱা (১ম খণ্ড )  কৌস্তুভমণিশইকীয়াদত্ত     মোৰ চকুৰ সমুখত দৃশ্যমান হৈ আছে জীৱজগতৰ অলেখ অত্যাচাৰ বুকুত লৈ প্ৰেমময়

ভাল নেলাগে  ৰাজু সোণোৱাল     আজিকালি কিয় জানো বাচি থকাত আৰু কোনো মাদকতা নাই । সকলো সময়তে জীৱন বীণাত

প্ৰেম মানেইতো হিয়াৰ এপাহি সুগন্ধি ফুল !! অঞ্জল বৰা জীৱনৰ যাত্ৰাপথত গৈ থাকোঁতে অকস্মাত কাৰোবাৰ বাবে দুভৰি থমকি ৰয়, ক্ষণিক

  মোৰ প্ৰেমৰ দুটিমান পংতি লগতে এখন চিঠি বিকাশ দাস       মৰমৰ —– মৰম ল’বি বুলি ক’বলৈ এতিয়া

প্ৰতি সন্মানীয় অ-ক-ব’ ৰ সদস্য বৃন্দ বিষয়:-ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা দেৱৰ স্মৃতিত ১৭ জানুৱাৰী শিল্পী দিৱস উপলক্ষে। অসমৰ কলা- সংস্কৃতিৰ পথাৰৰ,

মৰমৰ মনীষা, বছৰৰ শেষ চিঠিখনৰ মৰমখিনি গ্ৰহণ কৰিবা।কি লিখিম ভাবিছোঁ।ছেগা-চোৰোকাকৈ বহু কথাই মনলৈ আহিছে।এখন চিঠিৰ কথাৰে আৰম্ভ কৰোঁ। এখন কিতাপ,

প্ৰিয়বন্ধুসকল, আপোনালোকে অসমীয়া ভাষাক এক বিশ্বস্তৰীয় মৰ্য্যদা প্ৰদানৰ যি প্ৰচেষ্টা হাতত লৈছে তাক লৈ আপোনালোক গৌৰৱৰ পাত্ৰ। আজি আপোনালোকে প্ৰচলন

ভালপোৱা -মাধুৰীমা ঘৰফলীয়া ( কথাবোৰ অলপ খেলিমেলি লাগি যায়, কোনখিনি আবেগক আচলতে সঁচাই ভালপোৱা আখ্যা দিব পাৰি ! মোৰ মা-দেউতা,

মাধুৰীমাই খবৰ দিলে, ‘বিদ্যা বা আহিছে, আমালৈ তেওঁৰ চেনেহৰ সঁফুৰাৰ লগতে সাহিত্য ডট অৰ্গৰ ‘ই-সঁফুৰা’ও লৈ আনিছে।’ লৰালৰিকৈ ঘৰ-সংসাৰৰ যাৱতীয়

(লাহে লাহে ডাঙৰ হৈ আহোঁ । ভেলাঘৰ সজাৰ কাম আমি কৰিব লগা হয় । দহদিনৰ আগতেই খৰি ফলা কাম ।

সন্ধ্যা বেজবৰুৱা (বিহুৰ তাৎপৰ্য বিচাৰ কৰিলেও জনগোষ্ঠীসমূহে ব্যৱহাৰ কৰা শব্দবোৰতো সুসমন্বয় ঘটা দেখা পাম। দেউৰী, চুতীয়াসকলৰ ‘বিচু’ অৰ্থাৎ কৃষিভিত্তিক আনন্দ

বিকাশ দাস (প্ৰায় ৫,০০০-৬,০০০ লোক সমবেত হৈছিল সন্ধিয়াটো উপভোগ কৰিবলৈ । জুবীনদা উঠিল । মানুহৰ হৈ-হাল্লা বাঢ়ি আহিল । চাৰিওফালৰপৰা

(এতিয়াও ভোগালী বিহু পালেহি যিমান ভাল লাগে কিবা এটা বেজাৰে মনতো আৱৰি  ধৰে । বিহুৰ দিনা মায়ে অকস্মাতে আমাক এৰি

ৰাজীৱলোচন বৰ্মন (বিহু খাবলৈ পুৱাই আহি পোৱা মানুহজনক সন্ধিয়া পঠিয়াই দিবলৈ যেন আমি কোনো ৰাজী নহয়। কিন্তু কর্তব্যৰ দোহাই দি

(বিহুৰ দিনা পুৱাই মেজি জ্বলোৱা হৈছিল। সেই মেজিত অগ্নিক প্ৰণাম কৰাৰ পিছত সৰুৱে ডাঙৰক সেৱা জনাই আশীৰ্বাদ লৈছিল। হৃদয়ত এক

বৰুৱা দুলাল (অসমীয়া সমাজৰ দৰে চাহ জনজাতিসকলৰো উত্‍সৱ তিনিটা—কৰম পৰৱ, টুচু পৰৱ, আৰু সঁহৰাই পৰৱ । আমাৰ মাঘ বিহু বুলি

(গোটা বাহঁবোৰে জুইত ডাঙৰকৈ শব্দ কৰিবলৈ ধৰিলে । ৰৈ ৰৈ অন্য দিশৰ পৰা তেনে শব্দ আহিল । শব্দৰ যেন এক

দেৱপ্ৰতিম (জুইকুৰাত দেখোন এখন চাইকেল! সকলোৰে প্ৰশ্ন, জুইত আকৌ চাইকেল ক’ৰপৰা আহিল | শেষত গম পোৱা গ’ল কোনোবা অঘাইটং ল’ৰায়ে

নাং দীপালী দুৱৰা (আজি আকৌ এবাৰ তোৰ ৰাজ-অভিষেক/ তমসাৰ আত্মজাহ।/ আকৌ এবাৰ আমি আহূতি দিম / সমাজৰ ক্লীৱত্বক।) মেজিৰ জুইকুৰাৰে সকলো

((বাঁহনিডৰাৰ আগেদি টোপাটোপে নিশাটো গলিছে/ এইবেলি তোমাৰ স’তেই গাম/ চৰাইৰ গান/ সুখৰ এজাউৰি) ভোগালী মানে ভোগ। কিন্তু আজি ৰক্তহীনতাত শংকিত

বৰা নিতুল (আমাৰ মাজৰে হুটাশনীয়া কচুগুটি কণপাইৰ সেই সৰুকালৰ স্বভাৱৰ তেতিয়াও যে পৰিৱৰ্তন ঘটা নাছিল গ’মেই পোৱা নাছিলোঁ। সি কোন