Author:

  গ্ৰীষ্মৰ ৰ’দেৰে জিলমিল পুৱা এটাত গুৱাহাটী মহানগৰীৰ হাজাৰ-বিজাৰ গলিৰ যিটোত নেইনাৰ পুৰণা অসম আৰ্হিৰ ঘৰটো অৱস্থিত, সেই গলিৰ নেইনাৰ

পুৰোহিত বাপুৱে তেওঁৰ কামবোৰ লাহে লাহে কৰি আছে৷ মাইৰ ফটোখনৰ বগা মালাডাল সামান্য বেঁকা হৈ আছিল, সেইডাল চিধা কৰি দি

নাতিয়েক বৈভৱৰ বিয়া আজি৷ মনেশ্বৰ বুঢ়াৰ গাত সেয়ে সাত বিহুৰ নাচোন উঠিছে৷ লাখুটিত ভৰ দি হ’লেও বুঢ়াই সকলোবোৰ কাম-কাজৰ তদাৰকী

দৃশ্যাংশ ১ ইৰফানে চাৰিআলিৰ পৰা আহিয়েই বায়েকক চিঞৰিলে, “বাই অ’, বাই, চাহ একাপ দেচোন৷ ” বায়েকে চকু দুটা ততাতৈয়াকৈ মচি

(১) বস্ত্ৰ কথাটো মগনীয়া জাকৰ মাজত বনজুইৰ দৰে বিয়পি পৰিছিল৷ ৰাতিপুৱাৰে পৰা সিঁহতে পদপথটোৰ এই ঠাইখনত গোট খাইছেহি৷ নিৰ্দিষ্ট সময়ত

:“পুহ সোমাবই দুদিনতে এইবাৰ জাৰ কিছু পৰিব বুজিছ আইমানু৷ আঘোনতে ঠাণ্ডা পাইছো৷ যোৱাবছৰ ইমান পোৱা নাছিলো৷ : “আগতে কিমান ঠাণ্ডা

দীঘলীয়া বাৰ্তালাপৰ অন্তত তাই তললৈ নামি আহিল৷ তাই মানে ৰাজনন্দিনী কোঁৱৰ, এহাতত কিতাপ এখন, আনখন হাতত মোবাইলটো৷ চিৰিকেইটা পাৰ হৈয়ে

  বিশাল আৰু জয়াল হাবিখনত লখিমীয়ে শুকান খৰি লুৰি ফুৰিছে৷ এই খৰিখিনিৰে ভাত কেইটা ৰন্ধা-বঢ়াত মাকৰ সহায় হয়৷ নহ’লে কেঁচা

  এই যে মই চাকৰি কৰা কোম্পানীটো, এনেই খুবেই ভাল কোম্পানী৷ কোনেওঁ কাকো একো নকয় তেনেকৈ৷ কাম কৰিলেওঁ একো নকয়,

  পথাৰখনৰ ঠিক মাজেদিয়ে জানটো বৈ গৈছে৷ ভৰ বাৰিষা জানটোৱে পথাৰখনে ভাৰ বব নোৱাৰা পানীবোৰ নৈলৈ বোৱাই নিয়ে৷ কেতিয়াবা আকৌ

প্ৰচণ্ড বৰষুণ৷ ছোৱালীজনী লাহে লাহে আগবাঢ়িছে৷ তাই বৰষুণত ভিজিছে৷ তিতিউঠা কাপোৰৰ ভাজে ভাজে দেহৰ সমগ্ৰ অংশ জিলিকি উঠিছে৷ ছাতি লৈ

  চেৰিটি “দাদা, মচুৰ দাইল কোনটো দিম?” – জয়ন্তক দোকানীজনে প্ৰশ্ন কৰিলে৷ জয়ন্তই পত্নী গীতাৰ ফালে চালে৷ গীতাই ফুচফুচাই জয়ন্তৰ

  ‘গুডি, ওলাই হ’লনে তোৰ? ’ ‘মোৰ ফ্লাস্ক‌ত পানী ভৰাই দে দেতা৷ ’ গুডিয়ে আজিকালি নিজেই চুলি বান্ধিব পৰা হ’ল৷

  ১) “আপোনাৰ গল্পৰ চৰিত্ৰৰ নামবোৰ ইমান টান৷ অৰ্থ বিচাৰি ফুৰিব লাগে৷ “ মেচেজটো পঢ়ি হাঁহি উঠিল কিংশুকৰ৷ সি লাহেকৈ

  (১) : চন্দ্ৰৰ গিৰিয়েকটোক বোলে কোনোবাই কালি বিচনাতে ঘপিয়ালে ! : কিইই ??? একে জাপতে বিচনাৰ পৰা নামি আহিলো।

  ভালেমান দিনৰ আগতেই নীলিৰ ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট পাইছিলোঁ৷ তাইৰ প্ৰ’ফাইল ফটোখনত মেলি থোৱা চুলিখিনি ফিৰফিৰকৈ উৰি আছিল, সেয়ে পোনতে তাইক

মোৰ জন্মৰ এবছৰ পিছত ভাইটিৰ জন্ম৷ ছোৱালীবিহীন আমাৰ ঘৰখনত সকলোৱে ছোৱালী এজনীৰ অভাৱ বাৰুকৈয়ে অনুভৱ কৰিছিল৷ সেয়েহে সকলো লাজ- মান

প্ৰতিদান ৩০ বছৰৰ আগত কণী ন’হলে ভাত খাবলৈ মন নকৰা ল’ৰাটোৰ বাবে নিজৰ কাম বন কাটি কৰি থৈ দেউতাকে বাৰীৰ

তাইৰ নাম তনভী, তনভী গৌতম৷ তনভী মুম্বাইৰ ছোৱালী৷ বয়স সাতাইশৰ ওচৰা ওচৰি৷ ফাৰ্ষ্ট এটেম্পতেই চাৰ্টাৰ্ড একাউণ্টেণ্ট্৷ “খাতে পীতে খানদান“ৰ পৰা

  “অই লাহে লাহে চলানা, লাহে লাহে চলা। ইমান ওফৰাই নি আছ কেলেই?” “ওহো, তই ক’ কথাটো, নহ’লে বাইকখন এনেকৈয়ে

১ / লগৰ ছোৱালী দুই তিনিটাৰ মাক হ’ল বুলি ঘৰতে বয়স বাঢ়ি ৰৈ যাব বুলি ভয় কৰা নীৰুৰ মাকে সকাহ

১৷ মাতৃস্নেহ নিজৰ অকণমানি ছোৱালীজনীক বনকৰা তিৰোতা ৰঙিলীৰ লগত এৰি বৰুৱানীয়ে দিনৰ দিনটো ক্লাৱ, মিটিং আদিতে পাৰ কৰে৷ ৰঙিলীৰো উপায়

  “আন সকলোৰে কথাবোৰ নুশুনোঁ বুলি ধৰি লৈ আমি আমাৰ নিজৰ কথা পাতিব পাৰোঁনে? ”-অভিকে সুধিলে…৷ ৰশ্মি থমকি ৰ’ল৷ কিন্তু

  ’’মই তাইক মাৰি পেলালোঁ৷ এইয়া চা, এই দুখন হাতেৰে মই তাইক মাৰি পেলালোঁ৷ মই কিয় মাৰিলোঁ বাৰু তাইক? মাত্ৰ

(১) ভয় দেউতাকৰ বয়সৰ নৰপিশাচটোৰ ভ্ৰণে তাইৰ গৰ্ভত স্থিতি লোৱাৰ কথা গম পোৱাৰ পাছত, নমিতাই সমাজৰ আগত মুখ উলিয়াবলৈ ভয়

চকা পাটত বহাৰ আয়োজন৷ দিনটোৰ পৰিক্ৰমা শেষ কৰাৰ সমুদায় গৰিমা আৰু সন্তোষ বেলিটোৱে মেলো বুলিয়েই গোটেইখন আকাশতে উদাৰকৈ মেলি ধৰিছে৷

1. চিগাৰেটৰ ধোঁৱা ******************** “হেল্ল’ মা, ৫০০ টকা এটা দিব পাৰিবি নেকি? কিতাপ এখন কিনিবলৈ আছিল…বৰ দৰ্কাৰী কিতাপ।” …দুদিনৰ পাছত

  -“কি চাইছা? বৰ দুষ্ট হৈছা ও তুমি। চাওঁ ইপিনে আহানা। সৌ বাহিৰৰ পৰা দেখা পাইযে গম পাইছা? চুলিত ৰং

  ভাগ্য ভাল যে গুৱাহাটীলৈ বুলি শেষৰ বাছখন যোৱা নাছিল তেতিয়াও । পটাপট টিকট এটা ল’লোঁ আৰু গাড়ীলৈ বুলি আগবাঢ়িলোঁ

বহুত চেষ্টা কৰিও সি ছবিখন সম্পূৰ্ণ কৰিব পৰা নাই৷ তিনিটা কাঠৰ খুটাৰ ফ্ৰেমটোত আঁওজাই থোৱা কেনভাচখনৰ ওচৰলৈ সি বাৰে বাৰে

পিঠিখনত এটা টাটু আঁকি থোৱা আছে তাইৰ। ঠিক মনত পৰে, কলেজত নাম লগাইছিল মাত্ৰ, ফেৰীৱালাৰ পৰা আইচক্ৰীম খাবলৈ গৈ তাই

  সুবিশাল সাগৰখনৰ এই পাৰে চহৰখন আৰম্ভ হৈছে আৰু সিপাৰে আকাশখন শেষ হৈছে। আকাশে জল অৰণ্যখনক য’ত চুমিছে ঠিক তাতেই

সন্ধ্যা লাগোঁ লাগোঁ ক্ষণ । নৰসিংহৰ হাতত হিৰণ্যকশিপু বধ হোৱাৰ ক্ষণ । এই ক্ষণত ঘৰৰ ডাঙৰ সকলে সৰুসকলক ঘৰৰ বাহিৰত

  কেবখনৰ পৰা লৰালৰিকৈ নামিলোঁ। অফিচৰ পৰা ওলাওঁতে নিশা প্রায় ১০ মানেই বাজিছিল। প্রাইভেট কোম্পানীৰ কাম। ‘বছ’ক সন্তুষ্ট কৰি ৰাখিব

  ভ্ৰান্তি: শ্বপিং মলটোত সোমাব খোজোঁতেই মানুহগৰাকীয়ে ফুটপাথৰ কাষত মেলি থোৱা ধুনীয়া সতেজ ঢেঁকীয়াখিনি দেখি ৰৈ গ’ল। বেপাৰীজনৰ ওচৰলৈ গৈ

  বন্ধ খিৰিকীৰ গানঃ __________________ অৱশেষত সি সত্যটো স্বীকাৰ কৰিবলৈ দেউতাকৰ কাষলৈ আহিল। -“দেউতা, ওপৰৰ ৰূমলৈ ব’লা। তাতেই থাকিবা।” “নালাগে,

মূল্য: “কথাটো বুজি নেপালোঁ চাৰ! বাবাটোৰ জন্মদিনৰ আয়োজনৰ বাবে আপুনি তিনি লাখ টকাৰ বাজেট ধৰিছে ৷ অথচ নতুন স্কুলবেগটো কিনিবলৈ

দোকানখনৰ সোঁকাষৰ ঠিক আন্ধাৰ চানেকীয়াখিনিতে পাতি লোৱা কাঠৰ বেঞ্চখনৰ একাষৰ ষ্ট’ভটোৰ ওপৰৰ চচপেনটোত পানী উতলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল৷ চাহ কাপৰ অৰ্ডাৰটো

  ঢৌবোৰৰ কোনো পাৰ নাই৷ এই অহা আৰু যোৱা৷ ফেনিল ঢৌবোৰে নিজাকৈ বুটলি লৈছে পছন্দৰ ৰং৷ ঢৌবোৰে মোৰ সপোনৰ একক

  অফিচ ছুটি হোৱাৰ পাছত ঈশান পোনেই টাউনৰ ফালে খোজ ললে, কিয় জানো আজি তাৰ ৰূমলে সোমাবলে মন নগল৷ আজি

  :কেও-কিছু নোহোৱা ল’ৰা! জাৰতে ঠেৰেঙা লাগি নামঘৰটোৰ পিৰালিতেই কুঁচি-মুচি বহি থকা দেখি, ভাবি-গুনি তোমাৰ ওচৰলৈকে লৈ আহিলোঁ মাষ্টৰ! -হেমন্তৰ

(১) কিছুমান আম পকিলেও মিঠা নহয়৷ আমাৰ বাৰীতো আছে তেনেকুৱা আম এজোপা৷ তাৰে গোটচেৰেক গোটাই লৈ ষ্টীলৰ ডাঙৰ চৰিয়া এটাত

প্ৰাথমিক বিদ্যালয়খনত খেল চলি আছিল, পাৰ-পানী৷ শিক্ষকজনে ক’লে, “পাৰ৷” ল’ৰা-ছোৱালীবোৰ নিজৰ স্থিতিৰ পৰা লৰচৰ নহ’ল৷ তেওঁ ক’লে, “পানী৷’ সকলোৱে আগলৈ

বাৰীৰ সৰু পুখুৰীটোত সেইবাৰ বেছি মাছ নোলাল, তথাপি দেউতাৰ তাগিদা, “ডাঙৰ বায়েৰক মাছ কেইটামান দি আহ যা৷“ ইফালে মোৰ পঢ়াৰ

  বিলাস ভাত ৰান্ধি থাকোঁতে লৰা ছোৱালী হালৰ প্ৰশ্ন, “মা, আজি কি বনাইছা?” “মাছৰ টেঙা আৰু পাৰ মাংসৰ জালুকীয়া৷” দুয়োটাই

  :ঐ ল’ৰা ৰ ৰ ৰ৷ এইফালে আহ! অতুল নাথ ছাৰে ইমৰাণক দেখি বাইকখন ৰখাই তাক মাতিলে৷ ” ছাৰ কওঁক৷

  হাইদৰাবাদত সময় তেতিয়া বাৰিষাৰ প্ৰথমজাক বৰষুণৰ৷ দিনটো খালী হৈ থকা ধূলিময় আকাশ আবেলিলৈ আবৰি ধৰিছিল কলা মেঘে৷ অতদিনে পানীৰ

ফ্ৰীজৰ দুৱাৰখন লাহেকৈ খুলি অনিমা বৰুৱাই এবাৰ সেপ গিলিলে৷ ষ্টিলৰ ডাঙৰ বাতিটোত ‘মোক খা’ ‘মোক খা’ কৈ ডাঙৰ ৰসগোল্লাকেইটাই তেখেতক

  ঘৰ নহয় যেন ৰজাৰ হাউলিহে৷ বিশাল চৌহদ, ওখ কংক্ৰীটৰ দেৱাল, দেৱালৰ ওপৰত কাঁচৰ টুকুৰা, চৌহদৰ কাষে কাষে পাইন কেইজোপাৰ

  মাহৰ শেষ শনিবাৰটোত সিহঁত চাৰিটা ভ্ৰাম্যমাণ ফাষ্টফুডৰ কেণ্টিন সদৃশ চকা লগোৱা গাড়ীখনৰ অলপ আঁতৰত থকা, সৰু ষ্টেছনাৰী দোকানখনৰ বেঞ্চখনত