Author:

(শিল্পী, কবি কিৰণজ্যোতিৰ মৃত্যুত শ্ৰদ্ধাৰ্ঘ নিবেদিলোঁ) বতাহজাক গধুৰ হৈ বলিছে নামনিৰ পৰা ফিল’বাৰীলৈ থৰলগা বৰষুণত জুৰুলি জুপুৰি কৈ তিতিছে এজাক

জীৱন অপূৰণ অংক তথাপি সপোনৰ পূৰণ-হৰণ কৰি কৰি ভাগৰি নপৰা মই এটা কেলকুলেটৰ অংকৰ বিধিবোৰ বৰ দুৰূহ মই কিন্তু অনায়াসে

১) সোণোৱালী প্ৰতি পল বালিচাপৰিৰ ৰূপালী চিক্ মিকণি ঝক্ ঝক্ ৰেলগাড়ীৰ উকিত এখন্তেক অমনোযোগিতাৰ ছেগতে দো খায় দুষ্ট বৰশীৰ পুং

  ৰাতিৰ অন্ধ প্ৰেমিক এন্ধাৰক আজি মই কৰঙাৰ কৰঙীয়া কটাৰীৰে ৰেপিমেই ৰেপিম মায়া-মঞ্চৰ পটকাপোৰ মোকলাই আজি মই মাতিমেই মাতিম জ্বলি

(মুঠি মুঠিকৈ কাটি তোৰ ঢেঁকীয়াৰ আঙুলি – নীলমণি ফুকন) নিথৰ মেঘডৰালৈ আগচোতালত বহি চাই আছে তাই৷ তাইৰো চকুত নিথৰ দুটুকুৰা

বুকু লুইতৰ বতাহত হালি জালি প্ৰাণৰ ঘাট ধৱল মেঘেৰে নাৱৰীয়াৰ নাও জীৱনৰ বাট শেষ হাঁহিটি হেঙুলী ৰ’দৰ ঢৌ বৰ্ণিল আভাত

মৃতকৰ কথা নাভাবি শ্মশান ৰখীয়াটোৱে জুই দি যায় চিতাত জুই আৰু ধোঁৱাত বুৰি থাকে গাঁওখন মৃত সন্তানটো সাৱটি তিৰোতাজনী মৃত্যুৰ

বান৷ ৰঞ্জন বৰ্মন গান গোৱা চৰাইজাক এতিয়া মৌন ভগা ডেউকাত ওলমি আছে নিথৰ সময় বীণাৰ তাঁৰ ছিঙি বৈ গৈছে নদী

(১) এদিন, ক’লা গোমা আকাশখনত মেঘে গৰজিলে গছৰ ডালৰ পৰা চৰাইজাক আঁতৰি গ’ল সিহঁতে লগত লৈ গ’ল মোৰ মনটোও তাৰপিছত,

সুন্দৰ জীৱনৰ সুন্দৰ মূহুৰ্তবোৰ কিয় বাৰু তোমাৰ অবিহনে ইমান নিৰৱ ? অস্ত আকাশৰ বেলিৰ ৰং কিয় বাৰু হেঙুলীয়া ? যান্ত্ৰিকতাৰ

গ্ৰীষ্মৰ বিমৰ্ষ তাপত অতিষ্ঠ প্ৰকৃতিয়ে সপোন দেখে নামি অহা এছাটি নিশ্চিত বতাহৰ মৃদু কম্পন নিদাঘ স্থিতিয়ে অৱস্থিতিৰ ৰূপ লৈ বাউল

দশৰথৰ পুত্ৰবধু লক্ষ্মণৰ পৰিণীতা মই উৰ্মিলা। মোৰ বাবে অপেক্ষা এক শিল্প । চৈধ্যটা বসন্তৰ উন্মাদনা গৰকি চৈধ্যটা শুষ্ক বৰ্ষা হিমসনা

বসন্তৰ গান শেষ হ’ল কুলিজনীয়েও মঞ্চ এৰি গ’ল সাজি কাচি এইবাৰ উঠিল বৰ্ষাজনী মেঘমল্লাৰ সুৰ তাল লৈ। ডাৱৰবোৰ চঞ্চল হ’ল

আই অ’ তই বেজাৰ নকৰিবি মই তোক এৰি আহিলোঁ আই.. মই যে নিৰুপায় ! তই চিঠিখন পঢ়ালৈ মই বিলীন হৈ

বৰ্ষাৰ স্নেহাসিক্ত স্পৰ্শত……….. সুপ্ত হৈ থকা জীপাল সপোন এটাই প্ৰাণ পাই শিপালে মাটিৰ বুকুত গছে গছে আজি সুখৰ বতৰা…… অন্তঃসত্বা

বোকাৰ গোন্ধে মোক মতলীয়া কৰে বাৰিষাৰ বৰষুণে যেতিয়া তোমাক কোমল কৰে গোহালিত ওলমি আছে মোৰ কঁঠাল কাঠৰ হাল এইবাৰ বাৰিষাত

তেওঁ আছিল এচাটি সুগন্ধি বতাহ যি আঁতৰি যোৱাৰ লগে লগে সিক্ততা আহিল, নিয়ৰৰ টোপালৰ দুচকুত থিতাপি ল’লে প্ৰতীক্ষাই৷ ফুলৰ ঋতুৱেনো

ভেকুলী হালে টোৰটোৰাই-টোৰটোৰাই বৰষুণ জাক মাতিলে, এতিয়া মেঘ চপৰাই জোনটো ঢকালৈ ৰৈ আছে । মিলনঃ বৰষুণজাকে তাইক বৰ বেয়াকৈ চুই

গেলা গৰমৰ পৰা গা জুৰাবলৈ গাঁৱলীয়াৰ বাবে গেলা পুখুৰী চহৰৰ চহকীসকলে বিলাসী ৰিজর্টত লয় আৰামৰ আৱেশ নাইবা স্পা যৌৱনৰ জ্বালা

কোনেও গম নোপোৱাকৈ এদিন মই আকাশৰ প্ৰেমত পৰিছিলো — আকাশখন চুই চোৱাৰ সপোন দেখিছিলো যিখন আকাশৰ পৰা শ্ৰীৰামচন্দ্ৰই মেঘনাথক খহাই

তাই নিৰ্ভীক আছিল… এডৰা ধুমুহা নেওচি যোৱা দূবৰিৰ নিচিনা, এটি অতীত ইতিহাস ভেদি যোৱা দুৰ্ভেদ্য পলবোৰ ভাঙিবলে…। অন্বেষা আছিল অসীমৰ

কিছুমান হেৰুওৱা সপোনৰ পম খেদি অহা বৰষুণজাকে আকৌ তিতিবলৈ উন্মাদ কৰেনে তোমাক? আজিও উন্মনা হয়নে তোমাৰ প্ৰেমিক মন? সোঁৱৰণিৰ নৈত

ওলমি ওলমি থাকে দুই ওঁঠতে হাঁহি হাঁহি হাঁহি পাৰ হৈ যায় এজাক চৰাই কোনফালে খাম কোনফালে যাম তৎ নাই তৎ

বৰ্ষা তুমি যেতিয়া আহা মনতো বৰ ভাল লাগে। পিয়াহত থকা পৃথিৱীখনেও যেন পিয়াহ পলুৱায়। উৰিফুৰা ধূলিকণাবোৰো যেন নোহোৱা হয়। জীপা

কোলাহল স্তব্ধ হ’ল৷ মঞ্চত নামিছোঁ মই৷ দুৱাৰ-মুখত ৰৈ কৰোঁ চেষ্টা শুনিবলে’ দূৰৰ ধ্বনিয়ে মোৰ বাকী থকা জীৱনৰ কি পৰিচয় আনে৷

‘একেখন ঘৰতে আছিলো দুঘৰ মানুহ ……’ (নীলমণি ফুকন) কবিতা আৰু শিল্প-কলা। একেখন ঘৰৰে দুঘৰ মানুহ। ‘ছবি ৰঙৰ কবিতা, কবিতা শব্দৰ

বিদায়- মূলঃ ফেডেৰিকো গাৰ্চিয়া লৰ্কা ভাবানুবাদঃ ড০স্মৃতিমালা শৰ্মা ============ মই যদি মৰি যাওঁ বাৰন্দাখন খোলা ৰাখিবা। শিশুটোৱে সুমথিৰা এটাৰ জুতি

If you forget me By – Pablo Neruda অনুবাদ – দীপাঞ্জলি পাঠক। তুমি এটা কথা জনাতো মই বিচাৰো। এইটো কেনেকুৱা

ময়েই সেই নাৰী যাক আপুনি নিতৌ দেখে বাছ, ট্ৰেইন অথবা ৰাস্তাত দেখে যাৰ শাড়ী, কঁপালৰ ফোঁট, কাণৰ দুল আৰু ভৰিৰ

মেঘদূত- শ্লোক ১- যাত্ৰা মূল- কালিদাস (ভাৱানুবাদ – কৌস্তুভমণি শইকীয়া দত্ত) =============================== সুখঘন আকুল সান্নিধ্য কৰ্তব্যবিমুখ প্ৰণয়-উন্মাদ যক্ষ হৃদয়ত ফুলাম

বাৰিষা নৌযাওঁতেই মানুহগৰাকীয়ে বাৰীপাছৰ চেঁচুকীয়া মাটি এডৰা চহ দিছিল, অকলেই খৰালি হ’লে তাত মাহ সিঁচিবলৈ ভাল আগতীয়াকৈ চপালেও মাহৰ সোৱাদ

বাহ! কিযে আনন্দ লাগে আনৰ ভুলবোৰ দেখি। বাহ! কিযে হাঁহি উঠে আনৰ ভুলবোৰ দেখি। বাহ! কিযে আনন্দ লাগে আনক সমালোচনা

অনুবাদ : ৰাজু কাশ্যপ ————– দেউতা, পাঠশালা নাযাওঁ মই ইতিহাস পঢ়োৱা হয় তাত মৰা দিনবোৰৰ ! মামৰে ধৰা মেচিনৰ অংশবোৰৰ

কাশ্মীৰৰ বাকচ আনিছো মই উৰাজাহাজত ধূপ-ধূনাৰে বতাহজাক সুগন্ধিৰে ভৰাই তুলিছে মৃত শৰীৰবোৰ শুৱাই থৈছো… নিশ্চিতভাৱে সোনকালে উভতিব লাগিব সেয়েহে তীব্ৰ

চকুৰে দেখিছোঁ মানে পশু-পক্ষী যথাস্থানে
একমাত্র অধীশ্বৰ সকলোৰে ময়ে,
নোলাব কোনো আৰু উপযুক্ত প্ৰতিদ্বন্দী 
কৰিবলে’ প্ৰতিবাদ ন্যায়ে বা অন্যায়ে । নিৰ্জনতা ! ক’ত

মুষলধাৰ বৰষুণজাক অহা দিনাখনৰেই কথা৷ খৰাং পথাৰখনে হেঁপাহেৰে বৰষুণজাক পি খালে পঞ্চামৃত বুলি ভাবি৷ উৰ্বৰা হোৱাৰ সময় যে সমাগত৷ আনক

অকবৰ মজিয়াত উৰ্দু সাহিত্যৰ সামান্য আলোচনা ইয়াৰ আগতেও কৰিছোঁ। এক বিশাল সাহিত্যৰ ভাণ্ডাৰৰ পৰা আজি মাত্ৰ এটা মুকুতা উলিয়াই আনিছোঁ।

আপুনি লাহে লাহে মৰিব ধৰিছে ১- যদি নকৰে কোনো যাত্ৰা, নপঢ়ে কোনো কিতাপ
নুশুনে জীৱনৰ ধ্বনি, নকৰে কাৰো প্ৰশংসা ২- শেষ

মোৰ বাবে প্ৰতিটো দিনেই তোৰ বুকুজুৰি বৈ থকা প্ৰতিটো উশাহ তোৰ, তোৰ বাবে থকা অলেখ মৰম, অলেখ চেনেহ, অলেখ যতন,

বাৰীৰ কোণৰ আমজোপা পিতায়ে কাটি পেলালে। তাই হেনো বাঁ‌জী! বছৰ ধৰি এটা ফলকে দিব নোৱাৰা গছজোপা মূল্যহীন, আইতাই হেনো বৰ

আপোনাক দেখিছিলো নৈৰ পকনীয়া দুচকু চুলিবোৰ লিহিৰি কুলিৰ মাত হমহমাই সোমাই গৈছিল বৰঘৰলৈ এষাৰ মাত ‘চ’ত পালেহি ঐ ৰাম…’ উশাহৰ

ৰেমৰ বিজন বাটিকাৰ পথত সোণৰ চিৰি বন্ধাই দিয়াৰ কথা নাহে সকলো বাহ্যিকতা অগাহ্য কৰি তাতোকৈ তলসৰা বকুলফুল সিঁচি দিব পাৰি

(মূল বাংলা: তোৰা দেখে যা আমিনা মায়েৰ কোলে…. অগ্নিকবি কাজী নজ্‌ৰুল ইছলাম, অনুবাদ: ড. আৰমান উ. মুজাদ্দাদী) আহি চাই যোৱা!

সূৰ্যটো যেন তপত সোণৰ মাজত অধোগমন আবেলিৰ মেঘাছন্ন আকাশ ক’ত তুমি? নিবিড় , বিষণ্ণ কুঁৱলীয়ে ঢাকি যায় ঘাঁহনি। ক’ৰ পৰা

হৃদয়ৰ পঞ্চম কক্ষ ———————— গভীৰ উপত্যকা ঘৰবোৰ প্ৰবাহিত এক নৈ আৰু পৰ্বতমালা আৱৰি শুভ্ৰ মেঘৰ ওপৰৰ আকাশৰ প্ৰাস্তই নিজকে প্ৰসাৰিত

মূল বাংলা:অভিজিৎ চক্রৱৰ্তী অনুবাদ:অৰ্জুন দাস “নদীৰ নামত লিখা টুকুৰা কাগজ” দেউতাৰ ইচ্ছা আছিল আমি নদীমাতৃক হৈ উঠো জল্পেশ্বৰৰ মেলালৈ যোৱাৰ

“নদীৰ নামত লিখা টুকুৰা কাগজ” দেউতাৰ ইচ্ছা আছিল আমি নদীমাতৃক হৈ উঠো জল্পেশ্বৰৰ মেলালৈ যোৱাৰ আগতে জেপত গুঁজি দিছিল নদীৰ

জীৱনত প্ৰকৃত সফলতাৰ বাটেৰে অগ্ৰসৰ হ’বলৈ কৰো আহা এক বিশেষ প্ৰচেষ্টা বুটলি যাওঁ আহা প্ৰতিটো খোজত লাভ কৰা এটি-এটি অসফলতা৷

আহা, আমি বৰষুণৰ আৰোৱানৰ তলত সোমাওঁ আৰু ইজনে সিজনক চোওঁ৷ ওখ পাহাৰত ডাৱৰ চুবলৈ যাওঁতে তোমাক পালোঁ, পাহাৰৰ হাবিত জুই৷

তুমি আহিবা! তেনে কোনো গভীৰ বিশ্বাস নাছিল মোৰ কোনো দিনে, কিন্তু, তুমি আহিলা অৱশেষত৷ হেৰাই যাবই লাগিব সকলোৱে এদিন! সৌৰভ

তই চুই দে মোক অজৰ-অমৰ কৰ তই বৰষুণৰ দৰে মোক চুই দে মই মাটিৰ পৰা বোকা হওঁ বুকুত এশাৰী সাঁচ

দিনবোৰ গৈ আছে চপৰা চপৰে খহিছে বয়স নিজ হাতে ৰোৱা গছপুলিটোও বৰগছ হ’ল ফুলে ফলে ভৰিল পাতবোৰ হে ক্ৰমশঃ হালধীয়া

ব’হাগ তেতিয়া আহে যেতিয়া উৰে প্ৰকৃতিৰ সেউজীয়া আঁচল অচিনাকি ফুলৰ সুগন্ধিয়ে চুমি যায় অন্তৰ আত্মা ব’হাগ তেতিয়া আহে যেতিয়া সাৰ

মই তাত নাছিলোঁ য’ত উদযাপন কৰা হৈছিল জীৱন, যৌৱন আৰু যৌনতা পুষ্টিহীন মোৰ দুহাত বগাই গজি উঠা নাছিল আমোদৰ মেজাংকৰি

দেউল চাবা আইভি ভাইহাঁত দেউল চাবা আইভি দৰঙীয়া গাভৰুৰ উজান উঠছি দেখিলি ভেল্কি লাগি থাকবি হিত মাৰবা পাৰবি ভাইহাঁত হিত

ফাগুনৰ কথা ফাগুনতে পতা ভাল ফাগুনৰ ভাষা ফাগুনৰ বতাহ গৈ থাকোতে ৰৈ দিওঁ শুনো বাউলী গানৰ তানপুৰা কলিজাৰ কোঁহত বজা

বন্ধু, মই ৰৈ আছো এটি সেউজ উপত্যকাৰ সমতলত যি সমতলে ধাৰণ কৰিছে মোৰ প্ৰ-পিতামহৰ পুৰাতন ইতিহাস অথবা তাৰো পূৰ্বৰ কোনো

জেৰেঙাত জুপুকা মাৰি বহি থাকে কথাবোৰ গছজোপা এতিয়া নাই চামতাৰ কোৱত চকুৰ পানীবোৰ বৈয়ে থাকে লাইথেপেনাৰ জীয়েকে কথাবোৰ কথা কৰি

দৃশ্যবোৰ শেষ হাঁহিৰে নাৱৰীয়াৰ নাও সন্ধ্যা সীমান্ত —- প্ৰাচীন সুৰ শেলুৱৈ ভৰা দুখ নতুন বাট —- সোণাৰু ফুল পশ্চিম দিগন্ত

ফাগুন যেতিয়া কণমানি আছিল ডিঙডিঙা গছৰ খলপাৰে সজা চকৰিত ঘূৰি ঘূৰি ধেমেলীয়া দৌৰ দিছিল বাঁহনি তলৰ বাটটোৱেদি হাফ পেডেল মাৰি

বহুদিন বৰষুণ দিয়া নাছিল আৰু সেইবাবেই মই শোৱা নাছিলো৷ শুকান হালধিয়া পাতবোৰ গছত ওলমি ৰৈছিল মৃত আছিল সিহঁত৷ ফাগুনৰ পছোৱায়ো