Author:

সময়ৰ সেতু — বিচিত্ৰ কুমাৰ মেধি সেলেঙী বোৱা আইতাৰ মুখৰ পাগলগা তামোলৰ ৰাগীত অকস্মাতে সাৰ পাই উঠে তাহানিৰ কোনোবা সাধুৰ

(ৰঙা জিঞাৰ কবিলৈ শ্ৰদ্ধাঞ্জলিৰে …) মৃত্যু নহয় জীৱন হে আচলতে এক শিল্প (হীৰুদালৈ ক্ষমাৰে !) — — প্ৰাণজিত বৰুৱা কোনোবা

“পৰিধি” — পদুম কলিতা বাওনাৰ চোতালতো জোনাক থমকিব পাৰে সাতফুটীয়া হ’ল বুলিয়েই জোনটো জানো থপিয়াব পাৰে! চৰাইৰ ডেউকাই নাজানে পৃথিৱীৰ

নদাইৰ ডায়েৰিৰ পৰা…. — ধ্ৰুৱজ্যোতি শইকীয়া ভাই, নৈ বোৰে আজি সমস্বৰে কান্দিছে আৰু সেই কান্দোনত কাৰোবাৰ ঘৰ উটিছে, কাৰোবাৰ ভঁৰাল,

“মোৰ পকা চুলীয়া ককা” — মিৰাজুল ৰাছিদ দীঘল ঠেঙীয়াই চিপ-চিপ কৰিলে ককা তোমালৈ মনত পৰে পকা-চুলীয়া ককা নাতিয়েৰে তোমাৰ কোলাত

লিমাৰিক ✍প্ৰাণজিৎ বৰুৱা (১) ভাত খাবলৈ মন নাই যিদিনাই হ’ল এঞ্জেল আৰু প্ৰিঞ্চেচ , চাওমিন ম’ম’ নাপালেই ধৰে মম এন্দ

কবিতা –মোহন বৰুৱা তোমাৰ পৰাই আৰম্ভ হয় হৃদয়ৰ অনিমেষ বন্দনা সপোনৰ থোপাফুল আৰু ভালপোৱাৰ সুগন্ধি৷ ডেউদি উৰা মাৰে অনুভৱৰ সুহুৰি

হালধীয়া — দীপা ঠাকুৰীয়া কুকুৰজাকে ভুকভুকাই আছিল শাল চকুৱাজনে সিহঁতলৈ এৰেহা বস্তুবোৰ দলিয়াই দিছিল সিহঁতে চেলেকি চেলেকি উদৰ পৃৰাই খাইছিল

আমাৰ বোপা টাওনীয়া হ’ল — ধ্ৰুৱজ্যোতি শৰ্মা বোপা গাঁৱলৈ নহা বহুদিন হ’ল, বোকা পানীও নেদেখা হ’ল পথাৰৰ মাদকতা নোপোৱা হ’ল

“বৰষুণত নৈখনি” — কুসুমাঞ্জলি শৰ্মা   বৰষুণ দিলেই মৰমৰ নৈখন ভক ভক কৈ জালী শালৰ টৌৰ ৰহী উতলা দি উতলি

“বৰষুণ” -মানস প্ৰতিম দত্ত বৰ গছৰ কান্ধত উঠি তই আহিলেই আমাৰ ঘৰৰ অভিমানী পদূলিত সূৰ্য নামে পিতাইৰ নাঙলৰ তেজাল সীৰলুত

অপেক্ষমান — জ্যোতিষ কুমাৰ দেৱ সময়ৰ অপেক্ষমান কোঠালি এটা এটি সত্যসন্ধানী দাপোণ নির্মীয়মাণ ইতিহাসৰ সন্ধিক্ষণত সৌবোৰ কাৰ আৱেগমন্থিত ভাষণ বৈ

তাইৰ অভিমানী বুকুৰে শাওণ নামে বাৰিষা হৈ — বিকাশ দিহিঙ্গীয়া জিকা ফুলা সন্ধিয়া এটাত ঝিলি এটাই কান্দে ৰাউচি জুৰি, জোনাকীৰ

ৰাতি দূৰ্ঘটনাত এজন নিচাসক্ত কবিৰ মৃত্যু হ’ল — নৱাকাশ ৰাতি এক দূৰ্ঘটনাত এজন নিচাসক্ত কবিৰ মৃত্যু হ’ল ছাইৰ মাজত এখন

মুকুতাৰ দৰে জ্বলি আছে তোমাৰ খোজ —অনিতা গগৈ . সকলো সেউজীয়া হেৰুৱাৰ আহ্লাদত তিলে তিলে বাঢ়ি অহা এখন মৰুভূমি মই

মহিম বৰালৈ শ্ৰদ্ধাৰে………… -নিবিড় অনুৰাগ মানস সেউজীয়া সপোনত ডুবা কাঠনিবাৰীখন হঠাতে উদং হ’ল ‘ৰঙা জিঞা’ খেদা সপোন এটা আইৰ শীতল

কবিতাৰ অসুখ — মনোহৰ দত্ত হীৰাৰ দৰে তুমি পখিলাৰ দৰে তোমাৰ কবিতা৷ প্ৰেমৰ সুগভীৰ বিশালতা দুখৰ মাজতো গোলাপৰ বাগিছা সহজ

তেজ যেতিয়া শৰণাৰ্থী হয় –উচ্চজিত কলিতা (সকলোধৰণৰ সন্ত্ৰাসবাদৰ বিপক্ষে এটি কবিতা) তেজ তেতিয়া শৰণাৰ্থী হয় যেতিয়া ধমনীৰ বাহিৰত তেজৰ উপনদী

সুৰুঙা….. –বিনু ফুকন হয় কেতিয়াবা এনেকুৱা দুৱাৰ খিৰিকীবোৰ বন্ধ থাকিলেও সৰু সুৰুঙাৰে সোমাই আহিব পাৰে ৰিব্ ৰিব্ কৈ এছাটি বতাহ

ৰ’দালি — কনচেং বৰগোহাঁই আন্ধাৰখিনিতে কিছু সেমেকা সময়, সন্ধিয়াটোৱে মোৰ পদূলিত এসোঁতা চকুলো থৈ পাহৰিব খোজে যোৱা ৰাতিৰ দুখ হে’

সৰাপাতৰ তলৰ খণ্ড-বিখণ্ড জড়তা নিঃশেষ কৰা এধানি পোহৰ বীৰৰ সাধনা এটা আঙুলিৰ খণ্ডনত শেষ নহ’য় বীৰৰ ঘোষণা যুঁজাৰু হোৱা সহজ

গধূলিৰ বেলিকা পাৰ হওঁ হওঁকৈ এই আয়োজন কোটি কোটি তৰাবোৰে অবিৰাম চকু টিপিয়াই হাত বাউলি মাতি আছে ধৰাৰ বুকুত এতিয়া

নাঙলৰ সীৰলুত সপোন অঁকা মানুহজাকে মহঘুলিৰ বুকুত পাতিছিল ৰঙৰ মেলা ৰঙমনৰ ঢোলৰ ছেৱত হাবুঙীয়া পেঁপাৰ উদঙীয়া সুৰত ঘূৰিছিল ৰূপহীৰ খামুচীয়া

চকুত চকু থৈ থৰ হোৱা পল এটি খৰমৰণি এটা বুকুৱেদি সৰকি যায়৷ পিতাইৰ টঙি ঘৰত বেলি ডুবাৰ পৰত সুঁহুৰি এটা

সাময়িক বিচ্ছেদবোৰ আস্ মোক দহে চিৰদিনৰ বিচ্ছেদে চিতাত জ্বলায়   তুমি গুছি গ’লে হয়তো মোৰ দুখ নালাগিব তুমি কাষত নাথাকিলে

    উস্ কি সেই ব্যৰ্থ শৰাঘাত     পৰাজিত মই মূক     তোমাৰ হৃদয় শুকান সৰাপাত     হে বিভাজ্য প্ৰনয়িণী

কি খেল খেলিছা হেৰাই যোৱাৰ উভতি অহাৰ ঠাইতে পাকঘূৰণি খোৱাৰ হেৰুৱাই পোৱা পাই হেৰুউৱা ক’ৰপৰা আহিল মেধা পৰীক্ষাত লেধা এজন

একুৰিয়ামৰ মাছে নাজানে পৃথিৱীৰ সীমা বৰষীত মৰাৰ ভয় তেলত সিজাৰ আশংকা সিহঁতৰ নাই৷ সিহঁতি নাজানে দিন ৰাতিৰ প্ৰভেদ ৰঙীন শিল,

মন্দিৰৰ ঘন্টা বজায় বিচাৰি ভাগৰিছো ঈশ্বৰক এদিন সপোনত দেখিলো তেওঁ হেনু আছে ফুটপাথত। সোনালী সাঁজপাৰ তেওঁৰ গাত নাছিল নাছিল তেওঁৰ হাতত মাৰাত্মক মাৰণাস্ত্ৰ।

মাজনিশা চিঞৰ এটাৰ ভগ্নাংশত সাৰ পাওঁ বাঁহক বাঁহে কেৰকেৰায় শুকান পাতে খৰমৰায় জিকাৰ খাওঁ কোৱাকুইত শুনিছো এই পৰত দেও ওলায়

ডাঙৰ বোপা তই ৰোৱা আম জোপাই মলিয়াইছে এইবাৰ মায়েৰাই সদায় শুকান পাতৰ ধোঁৱা দিয়ে গুৰিত ৰসাল হ’ব ডাঙৰ বোপাই ৰোৱা!

মোৰ বুকুত এজোপা সেউজীয়া গছপুলি ৰুই যোৱা তেলেঙ্গানাৰ দাৰিপালি ৰামায়া মোৰ ছনপৰা বুকুৰ মাটি বৰ সাৰুৱা এবাৰ লিৰিকি-বিদাৰি চাই যোৱা

প্ৰেমৰ পকোৱা সূতানেছা তয়েই দিছিলি দিছিলি কলিজাৰঙী আঁছুমুঠি সূতা উঘাইছোঁ, চেৰেকী পকাইছোঁ সিৰাই-উপসিৰাই হেঙুল-হাইতাল সানি বুকুৰ এচুকত সযতনে ৰাখিছোঁ লিহিৰি

তোৰ খোপাৰ সুগন্ধি নাহৰ দেখি জিৰ্ জিৰ্ কৈ নামিছে মেঘ সখিয়তী আহ খুঁটিয়াই খুলি দে খোপা তিতা চুলিয়েদি বৈ পৰক

সময়ে বাগৰ সলাই হাতৰ মুঠিত হেৰাই পাঁচটা বছৰ জোলোঙা খালী হৈয়ে ৰয়। মেলা মুখ মেলাতেই থাকে বন্ধ হয় হৃদস্পন এজন

আজি লক্ষীমপুৰৰ নিষিদ্ধ গলি এটাত মই ট্ৰেজেডি ফলাৰ কথা আছিল আজি নাওবৈচাৰ উপ পথ এটাত টায়াৰ জ্বলাই প্ৰতিবাদ কৰাৰ কথা

বহুতো কথা তেওঁৰ ডিঙিৰ কাষত লকলকাই থাকে বহুদিনৰ মৌনতা ভাঙি ওলাই আহিব খোজে কথাবোৰ কথা চহকী দিনবোৰত তেওঁৰ মনৰ মানুহ

দৰিকামুখত হুৰহুৰাই পৰিছে মুষলধাৰ শিলাবৃষ্টি পলসুৱা হৈছে কনেঙৰ বুকুৰ দেশ, পলাশী দুপৰ বেলাত কালিয়েই আহিলে কোমল কুঁহিপাত সুগন্ধি চিঠি তাইৰ

আমাৰ বাজাৰ ফেন্সী বাজাৰ তোমাৰ বাজাৰ কি? আমাৰ মানুহ হাজাৰ-বিজাৰ ৰ’দে দহা শৰীৰ।। ফুট পাথৰ টি-চার্ট পাঁচ শ টকাৰ কম

কুঁহিপাতৰ সপোন এটাই ওৰেটো ৰাতি নিচুকালেহি মোক হাবি ভাঙি বৈ অহা ফুলৰ সুগন্ধিত নিতাল মাৰি পৰি ৰ’ল নিশ্বাসৰ উৰণীয়া মৌ

চাহ ফুলাৰ বতৰত সিদিনা সেউজীয়াৰ ফাকু উৰিছিল বতাহত শিৰিষৰ সৰু সৰু পাতত উলমিছিল ভাটিবেলাৰ বেলি বেৰিয়া গজা দাঁ‌তেৰে তুমি সপোন

জলকুঁৱৰী তাই সভ্যতাৰ ফছিলত প্ৰতিনিয়ত উজুতি খায় ৷ শংখিনী নাৰীৰ সতে ঘৰকৰা পুৰুষবোৰে তাইৰ আঁচলত জোনাক বিচাৰি যায় নিষিদ্ধ নিৰতি

আৰু তাৰপিছত আমি ওভতি আহিছিলোঁ হাতে হাতে নিৰাভৰণ নৈশব্দ, নিমখীয়া জোনাকৰ তলেৰে উটি আহিছিল কৰুণ কাঠৰ নাওবোৰ, অকলশৰীয়া যাতনাৰ পাৰত

ৰাজধানীলৈ যেতিয়া বান আহে ৰঙা লাইটে খলকনি তোলে সৰু মানুহবোৰ ডাঙৰ হয় ডাঙৰবোৰ ভিক্ষাৰী কাঁইটৰ আচোৰত হাত কাটি ৰাজপ্রাসাদত বহি

ওখ শিমলুজোপাই আকাশ জ্বলাব খুজিছে দগ্ধ মাটিত মানুহ, মন, মঙহ দহিছে হেৰৌ উতনুৱা ফাগুন! কেনেকৈনো নাহিবি বোলো তোক আহিছ’ যেতিয়া

যি উন্মাদনাৰে তই কঢ়িয়াই আনিছিলি প্ৰিয়জনৰ কথা চুলিৰ সেওঁতা ফালি তেওঁ কেতিয়াবাই লগত লৈ গ’ল ৰঙাবেলি৷ এতিয়া মোক হাতত ধৰি

১ তোমাক নাপালে লিখিম মই বিৰহৰ লিমাৰিক তোমাক হেৰুৱালে হ’মগৈ মই সাগৰৰ নাবিক জাহাজেই হ’ব মোৰ সংগী দাৰ্শনিকৰ দৰে হ’ব

দিঘলীয়া পথ পৰিক্ৰমাত অপেক্ষাৰ অলেখ ৰাতি স্বপ্নৰ বাৰিষাত সেউজ আৰু দিঠকত লাজুক বৰষুণ এনে লাগিছিল জীৱনটোত আৰু একো নাই মাথোঁ

চুলি নুটুকিবি কেশৱতী তোৰ কেশৰ নিয়ৰকণাত প্ৰেমৰ কাহিলি কাহিলি গোন্ধ…… তাৰে পৰশত বাজি উঠিব হাজাৰ প্ৰেমিকৰ উজাগৰী আঙুলিৰ গুণগুণ ফাগুন…

গুণগুণ জোনাকৰ নিশা ছবি অঁকা মানুহজনৰ তুলিকাত কবিতা ফুলিছিল ৷ তেওঁৰ বুকুত গঁজালি মেলিছিল প্ৰেমৰ শুধৰঙী সুঁতি এটাই ৷ ফাগুন

শামুকভঙা এজনীয়ে খুটিয়াই মোৰ চোলাটো ফালিলে লেটি লোৱা বাৰিষা এটা শুকাই আছে মোৰ বুকুত লুটি বাগৰ মাৰিব পৰা হ’লে মই

নৰা বগৰীৰ ফুলবোৰ সৰিছে ফাগুন আহিছে। এটা কৈশোৰৰ উকি ধূলি উৰুৱাই বুকুৰ বাটেৰে আগুৱায়। তোৰ ফুটুকীয়া ফ্ৰকটোৰ সিঁয়নিত কি আছিল

মোৰহে বুকুত বিষ, গোটেই ৰাতি তেওঁৰ বিচনাত উচ পিছ … মা … মোৰহে তপত কপাল, চিন্তাতে তেওঁৰ দেখোন টোপনি ঢুকাল

ডেউকাখন মেলি দিছে উৰিবলৈ উৰক উলাহ উলাহ মন পকা সুমথিৰাটো সৰি পৰে পানীত সুমথিৰা নহয় অ’ বেলিহে বেলি লহিয়াবৰ হ’ল

দোঁ খাই থকা অনিদ্ৰাৰ তলেৰে তেওঁ আহিছে, ঘঁড়ীৰ কাটা দুডালে খেদি খেদি চুব নোৱাৰা বৰ্তমানত মই তেওঁলৈ ৰৈ আছো মৰি

আপুনি হয়তো জানে যে জীৱনলৈ সুসময় সহজতে নাহে। অবাক কৰি দুনয়ন উৰি উৰি আহে কেতিয়াবা একো একোটি সুমধুৰ ক্ষণ গজি

চাকৰি এটা আছে বাবেই লোলুপ দৃষ্টিৰে নাচাব আমাৰ পকেটলৈ৷ মাটি বন্ধকি থৈ পিতায়ে দিছিল ধন পঢ়াত দিছিলো মন সেই দিনৰে

গোটেইখন মৰুভূমি হ’বগৈ বুলি ভাবিবইপৰা নাছিলো! হয়তো এনেকৈয়ে এদিন দৃষ্টিহীনৰ দৰে খেপিয়াই সকলোৱে পিয়াহৰ এটুপি পানী । যোৱাকেইবছৰ, ৰিণি ৰিণি

মোক অলপ সময় দিয়া মই এজাক মৌ হ’ম ……….. যদি  কোৱা সময় নাই …. তোমাৰ দৰবাৰত এৰি  থৈ আহিম এমুঠি

এখন পাহাৰ বগাই আছিলো এতিয়াও একেলগে হাজাৰ তৰাই মাতে ৰিংমাৰি নামফলকখন আঁৰি ল’ব খোজতেই এটা জোন ধুপুচকৈ সৰি পৰিল আহ!

সিদিনা তোমাৰ চহৰত নামি গম পালোঁ মোৰ নামটো হেৰাল । তেতিয়া হেমন্তৰ ডুবিব ধৰা সূৰ্য্যই ৰঙা ৰঙ ছটিয়াইছিলহে । হয়তো

প্ৰাণে পণে আশাই প্ৰত্যাশাই কঢ়িয়াই ফুৰো সময় সংগীতৰ এটুকুৰা পুৰাতন সুৰ এই যে বতাহ মোৰ জন্মৰ আগৰ তথাপি লগৰী আইৰ

মই যিটো পাহাৰত থাকোঁ তাৰ বাট সুগম নহয় বাবে বহুতে মোক চিনি নাপায় অনেকৰ মাজতো অকলশৰীয়া নিৰ্জনতাৰ মাজতো মানুহৰ চিয়ঁৰ

আবেলিলৈ সময়কণ উলিয়াবা তোমাক লগ পাম দিশপুৰ হস্পিটেলৰ কাষত অভাৰব্ৰীজৰ তলত ফুচ্ কা খাম বুলি আশা নকৰিবা নতুবা এপিয়লা চাহ